RNG to akronim, o którym gracze nie tylko bardzo słyszą, ale również z którym bardzo często osobiście mają do czynienia – nie zawsze ku ich uciesze. Dziś postanowiliśmy wyjaśnić Wam, co ten skrót oznacza w kontekście gier, jaki jest wpływ RNG na gry oraz kwestię tego, jakie są jego wady i zalety (których jest znacznie więcej, niż sobie wyobrażacie).
Co oznacza skrót RNG?
RNG to skrót od wyrażenia „random number generator”, które w języku polskim oznacza „generator liczb losowych”. Generator liczb losowych definiuje się jako urządzenie lub algorytm, które, jak nazwa wskazuje, generują losowe liczby. W grach wideo te losowe liczby wykorzystuje się do tego, by zdeterminować, do jakiego wydarzenia ma dojść – na przykład – czy gracz wylosuje rzadki, czy epicki przedmiot, jakiego Pokemona gracz spotka w Pokemon Go lub jakie trzy karty gracz odkryje w Hearhstone po skorzystaniu z karty, która tę mechanikę uruchamia.
Mnóstwo gier korzysta z generatorów gier losowych. Ba, istnienie wielu gier bez generatorów liczb losowych trudno by było sobie wyobrazić. Mowa chociażby o grach ze światami generowanymi proceduralnie, takimi jak Minecraft, Diablo 2 czy The Binding of Issac. To samo dotyczy wielu karcianek, takich jak wspomniane Hearthsone. RNG występuje nawet w strzelaninach, chociażby Counter-Strike: Global Offensive, gdzie generator liczb losowych determinuje, jak kule trafiają w cele. Oczywiście, te wszystkie przykłady to tylko kropelka wody w całym oceanie gier.
Powyższe nie oznacza natomiast, iż nie ma gier, w których gracz nie ma z RNG do czynienia, choć na takowe trudno trafić. Przykłady tytułów, w których generatorów liczb losowych nie jest wykorzystywany to Escape Goat i Escape Goat 2, seria Guitar Hero, Dance Dance Revolution i przynamniej kilka innych mniej znanych tytułów.
Czy gry korzystają z pełnoprawnego RNG?
Co ciekawe, gry tak w zasadzie używają generatora liczb pseudolosowych. Generator liczb pseudolosowych generuje losowe liczby, wykorzystując algorytm, który wykonuje matematyczne obliczenia w oparciu o wartości startowe. Aby za każdym razem wynik był inny, wartość startowa musi być tak losowa, jak tylko to możliwe. Może być nią na przykład bieżąca liczba milisekund. Jako, że starter jest zawsze taki sam, ale zmienia się tylko jego wartość, nie generuje on liczb prawdziwie losowych, w przeciwieństwie do generatora liczb prawdziwie losowych. Niemniej, w przypadku gier stosowanie generatorów liczb pseudolosowych jest w zupełności wystarczające.
Tego samego nie można by powiedzieć chociażby o systemach skupiających się na bezpieczeństwie. Jeżeli ktoś uzyskałby informacje o tym, w jaki sposób taki system generuje „losowe” liczby dla protokołu szyfrowania, oznaczałoby to bardzo duże kłopoty. Dlatego takie systemy często korzystają z wspomnianych generatorów liczb prawdziwie losowych. Są to generatory sprzętowe, które uzyskują losowe liczby, w oparciu o chwilowe fizyczne procesy, takie jak elektroniczny szum.
Czy wiedzieliście, że RNG może być podatne na manipulację?
Jak wspomnieliśmy wcześniej, generatory liczb pseudolosowych działają w oparciu o algorytmy. W zasadzie te algorytmy generują (pseudo)losowe liczby, rozwiązując problemy matematyczne. Ale aby rozwiązaniem takiego problemu była losowa liczba, wartości użyte w działaniach muszą się zmieniać. Potrzebne są tak zwane zmienne. Skąd gry wideo je biorą? No na przykład z takich elementów jak wewnętrzny zegar konsoli, czy licząc liczbę obiektów wyświetlanych na ekranie, czy wykorzystując sekwencję klawiszy wciśniętych przez gracza.
Niestety, czasem zmienne są na tyle „mało zmienne”, iż łatwo jest przewidzieć generowane „losowe” liczby i wykorzystać ten fakt do uzyskania w grze pewnych korzyści. Dobra wiadomość jest taka, że ta zasada ma zastosowanie raczej w przypadku papierowych RPG-ów i dawnych gier wideo, a nie dzisiejszych gier komputerowych, konsolowych i mobilnych.
Jak RNG wpływa na gry
Tak, tak – RNG doprowadza niektórych do szewskiej pasji, ale czy jest ono takie złe? Odpowiedzmy sobie na to pytanie.
Przede wszystkim, za sprawą losowości gry są dużo mniej monotonne, niż mogłyby być. Dzięki niemu każdy tworzony w Minecrafcie świat jest inny, w każdej rozgrywce w Tetrisie spadają po sobie inne bloki, a w każdej rozgrywce w Hearthstone dobieramy po kolei różne karty. Zatem, gdyby nie RNG, gry dużo szybciej by się nam nudziły.
Z drugiej strony czasem RNG ma w grach tak duże znaczenie, że zdaje się mieć większą wagę niż umiejętności graczy, sprawiając że nowicjusz potencjalnie mógłby wygrać z doświadczonym graczem. Niemniej jednak, o takich przypadkach raczej rzadko się słyszy, nawet w przypadku Hearthstone i innych tytułów nafaszerowanych RNG. Ta kwestia najmocniej zdaje się dotykać profesjonalnych graczy, gdzie różnice w umiejętnościach są tak niewielkie, że nieco szczęścia w RNG może zaważyć o zwycięstwie jednego z graczy czy jednej z drużyn.
Zatem, co sądzić o RNG?
RNG rzeczywiście może dawać powody do niezadowolenia, zwłaszcza gdy sprawia, że umiejętności graczy mają mniejsze znaczenie niż powinny, ale z drugiej strony wiele gier nie miałoby bez generatorów liczb losowych sensu. Gdyby nie one, każdy świat w Minecrafcie byłby taki sam, tak jak każda mapa w Diablo 2. Gdyby nie one, każdy przedmiot podnoszony w grach RPG posiadałby takie same statystyki. Dzięki RNG w grach jest pewne urozmaicenie, które sprawia, że chce nam się w nich bawić z reguły dłużej niż 5 minut. Bez RNG gry byłyby dużo nudniejsze. Warto o tym pamiętać.
W zeszłym roku firma Nvidia zaprezentowała rodzinę kart GeForce RTX, która do świata gier komputerowych wprowadziła nową, ciekawą technologię. Technologię niezupełnie nową, ale do tej pory niewykorzystywaną z różnych powodów w wirtualnej rozgrywce. Czym jest Ray Tracing, które gry go obsługują i wreszcie, czy dla tej technologii warto kupić kartę lub komputer z kartą Nvidia GeForce RTX?
Czym jest Nvidia RTX?
Nvidia RTX to platforma programistyczna do renderowania grafiki stworzona przez firmę Nvidia, której głównym celem jest przeniesienie technologii śledzenia promieni w czasie rzeczywistym na komputery osobiste. Wcześniej ray tracing był obecny wyłącznie w uprzednio wyrenderowanych materiałach, gdyż układy graficzne nie dysponowały odpowiednią mocą obliczeniową, by móc go płynnie obsłużyć. Układy z rodziny GeForce RTX ułatwiają rozwój grafiki komputerowej generowania interaktywnych obrazów, które reagują na oświetlenie, cienie, czy też odbicia. RTX działa obecnie na procesorach graficznych Nvidia Volta i Turing, wykorzystując do obliczeń w szczególności rdzenie Tensor (i nowe rdzenie RT w kartach z rodziny Turing).
No dobra, ale czym jest w takim razie ray tracing?
Przekładając powyższą pigułkę wiedzy na język praktyczny… W grafice komputerowej ray tracing generuje obraz śledząc ścieżkę światła jako pikseli w płaszczyźnie obrazu, symulując przy tym efekty jego spotkań z wirtualnymi obiektami. Śledzenie promieni może renderować niezwykle realistyczne obrazowanie ze znacznie dokładniejszym niż do tej pory cieniowaniem, odbiciami, oświetleniem i kolorami, a także bardziej realistycznymi efektami renderowania płynów, ognia i dymu, które wyglądają bardziej naturalnie i mniej przypominają grę dla ludzkiego oka.
Mylą się osoby uważające ray tracing za coś zbytecznego, co wyłącznie wpływa negatywnie na wydajność gier. Oczywiście, po włączeniu technologii liczba klatek na sekundę spada, ale obraz prezentuje się rewelacyjnie. Być może ma to mniejsze znaczenie w dynamicznych strzelankach, kiedy nie ma czasu podziwiać detali, ale z pewnością wpływa na jakość zabawy w grach, w których mamy czas podziwiać otoczenia. Z resztą, nie oszukujmy się: w wielu grach gołym okiem widać różnicę pomiędzy włączonym a wyłączonym ray tracingiem. Powstało już na ten temat wiele materiałów, a my prezentujemy kilka wybranych.
Które karty obsługują ray tracing?
W telegraficznym skrócie… wszystkie, teoretycznie. Tylko teoretycznie, bowiem w praktyce moc obliczeniowa kart graficznych bez dedykowanych rdzeni RT występujących w kartach z rodziny GeForce RTX jest zbyt mała, aby korzystający z nich gracze mogli cieszyć się płynną rozgrywką po aktywacji śledzenia promieni w czasie rzeczywistym. Z włączonym ray tracingiem bawić będziecie się dobrze wyłącznie wtedy, gdy w Waszym komputerze drzemała będzie któraś z kart graficznych Nvidia GeForce RTX z poniższej listy:
Nvidia GeForce RTX 2060
Nvidia GeForce RTX 2060 SUPER
Nvidia GeForce RTX 2070
Nvidia GeForce RTX 2070 SUPER
Nvidia GeForce RTX 2080
Nvidia GeForce RTX 2080 SUPER
Nvidia GeForce RTX 2080 Ti
Nvidia Titan RTX
Oczywiście ray tracing obsługują zarówno karty przeznaczone dla komputerów stacjonarnych, jak i laptopów. W ofercie Lenovo Legion znajdziecie mnóstwo notebooków z kartami graficznymi GeForce RTX, także takich, które pozwolą Wam bawić się z włączonym ray tracingiem w maksymalnych ustawieniach graficznych. Lenovo Legion Y540 i Lenovo Legion Y740 z pewnością spełnią wymagania nawet najbardziej wymagających graczy.
W listopadzie na Steamie zadebiutowała nowa ciekawa funkcja – Remote Play Together. Pozwala ona na wspólne granie ze znajomymi przez Internet w gry, które nie dysponują sieciowymi trybami wieloosobowymi, a jedynie lokalnym multiplayerem. W niniejszym artykule postanowiliśmy dokładnie Wam tę funkcję przybliżyć oraz wyjaśnić, w jaki sposób z niej korzystać. Zaczynajmy!
Jakie wymagania należy spełnić, aby uruchomić funkcję Remote Play Together?
Aby skorzystać z funkcji Remote Play Together, należy zastosować się do zaledwie kilku prostych kryteriów. Pierwszym i podstawowym jest zainstalowana na komputerze aplikacja Steam.
Być może Was to zdziwi, ale aby Wasi znajomi mogli poprzez funkcję Remote Play Together zagrać z Wami w tytuł, który tylko Wy posiadacie, ci wcale nie muszą tego tytułu kupować. Wystarczy, że będzie dysponować nim tylko jedna osoba z grupy.
A ile osób może grać razem korzystając z Remote Play Together? Chociaż w teorii mowa o czterech osobach, Steam dopuszcza możliwość wspólnej zabawy w większej grupie. Jednak to, ile osób będzie w stanie do Waszej rozgrywki dołączyć do rozgrywki, często zależy od tego, na jak liczną kooperację pozwala dana gra. Poza tym, w tej kwestii będzie mieć znaczenie szybkość Waszego połączenia internetowego.
Jak włączyć funkcję Remote Play Together w kilku prostych krokach?
Uruchomienie funkcji Remote Play Together jest niesamowicie proste. Oto lista kroków, które musicie wykonać, aby to zrobić:
Uruchomcie swoją grę (listę przykładowych gier obsługujących funkcję Remote Play Together umieściliśmy w dalszej części artykułu).
Skorzystajcie ze skrótu klawiszowego Shift + Tab, aby wyświetlić listę znajomych na Steam lub zminimalizujcie grę, aby wyświetlić tę listę w aplikacji Steam.
Na liście znajomych znajdźcie osoby, z którymi chcielibyście zagrać w „lokalny co-op przez Internet”.
Przy ikonie wybranych znajomych kliknijcie prawym przyciskiem myszy.
Z wysuniętej listy wybierzcie opcję „Zaproś do Remote Play”.
To wszystko, jeśli Wasi znajomi zaakceptują zaproszenia, dołączą do wspólnej zabawy.
Co strumieniujemy poprzez Remote Play Together?
Jak wyjaśnia Steam, osoby korzystające w ramach wspólnej gry z Remote Play Together, wzajemnie strumieniują do siebie swój obraz z rozgrywki, dźwięk, a także własny głos. Co ważne, gracze nigdy nie mogą zobaczyć pulpitu innych osób, ani żadnych ściśle tajnych rzeczy, a tylko i wyłącznie obraz z gry.
W zaawansowanych ustawieniach gracze mogą dostosować rozdzielczość oraz przepływność strumieniowania. W przypadku sieci o częstotliwości 5 GHz Steam dąży do zapewnienia użytkownikom obrazu o dobrej jakości w rozdzielczości 1080p i płynności 60 kl./s. Przy odpowiednio mocnym sprzęcie i szybkiej sieci obraz poprzez Remote Play Together można strumieniować w 60 kl./s nawet w 4K.
Jeżeli chodzi o obsługę kontrolerów w ramach Remote Play Together, są dwie możliwości. Wszyscy gracze mogą korzystać z własnych kontrolerów, ale osoba, która zaprosiła pozostałych do gry może też podzielić się z nimi klawiaturą lub myszą. Trudno mi sobie tę drugą opcję wyobrazić, ale w każdym razie jest ona dostępna.
Przydatną wiadomością jest również fakt, że podczas zabawy każdy z graczy w grupie może poprzez nakładkę Steam dostosować głośność swojej gry oraz swojego mikrofonu.
Remote Play Together + Remote Play Anywhere
Poza funkcją Remote Play Together na Steamie od jakiegoś czasu dostępna jest również funkcja Remote Play Anywhere. Ta druga, za pomocą aplikacji Steam Link (którą można pobrać ze Sklepu Play czy App Store) pozwala na granie w uruchomione na pececie steamowe gry na telefonie, tablecie lub telewizorze. Tak się składa, że można korzystać z niej w parze z Remote Play Together. W jaki sposób?
Otóż, tylko osoba, która poprzez Remote Play Together hostuje rozgrywkę musi uruchomić grę na komputerze. Osoby zaproszone do zabawy mogą natomiast grać na urządzeniu z zainstalowaną aplikacją Steam Link – smartfonie, tablecie czy telewizorze. Wystarczy, że na takim urządzeniu zaakceptują zaproszenie poprzez aplikację Steam Chat.
Przykładowe gry, w których można wykorzystać funkcję Remote Play Together
Cóż, na Steamie można znaleźć mnóstwo gier, które posiadają tryby dla lokalnej kooperacji, a więc takie, w których można użyć funkcji Remote Play Together. Poniżej umieściliśmy co nieco najciekawszych przykładów. Dajcie znać w komentarzach, w których z tych tytułów wypróbowalibyście Remote Play Together najchętniej.
Przykłady gier obsługujących Remote Play Together:
Każdy kto posiada własny komputer albo już choć raz był zmuszony do dokonania instalacji lub instalacji systemu operacyjnego, albo prędzej czy później będzie musiał się z nią zmierzyć. Jako że płyty CD powoli odchodzą w niepamięć i coraz mniej osób decyduje się na umieszczenie w swojej maszynie napędu na te płyty, teraz to najczęściej z użyciem pendrive’ów przeprowadza się instalacje systemów komputerowych. W tym poradniku pokażemy Wam, jak zainstalować z pomocą pendrive’a oprogramowanie Windows 10.
Krok pierwszy – Tworzenie nośnika instalacyjnego w formie pendrive’a
Jeżeli kupiliście licencję pozwalającą na korzystanie z systemu Windows 10 wraz z pendrivem umożliwiającym instalację tego systemu, możecie ten krok pominąć. Jeżeli jednak takiego nośnika nie było w zestawie, musicie stworzyć go sami. Aby to zrobić, będziecie potrzebować pendrive’e o pojemności wynoszącej co najmniej 5GB (ten pendrive zostanie sformatowany, a więc upewnijcie się, że nie ma na nim żadnych ważnych plików) oraz dostępu do komputera (z aktywnym połączeniem internetowym), z pomocą którego utworzycie nośnik instalacyjny.
Pendrive, który ma być nośnikiem instalacyjnym systemu Windows, należy umieścić w porcie USB wspomnianego wcześniej komputera. Następnie pobierzcie na ten komputer, spod TEGOadresu, narzędzie do tworzenia multimediów, klikając w pasek „Pobierz narzędzie”. Potem uruchomcie to narzędzie. Po zaakceptowaniu postanowień licencyjnych ujrzycie zapytanie „Co chcesz zrobić?”. Rzecz jasna, wybierzcie opcję „Utwórz nośnik instalacyjny (dysk flash USB, dysk DVD, lub plik ISO) dla innego komputera”. Potem musicie wybrać architekturę i wersję systemu (najlepiej wariant domyślny dla danego komputera), a potem nośnik do użycia (Dysk flash USB). Ostatni krok polega na wybraniu waszego pendrive do instalacji z dysków podłączonych do komputera. Potem należy tylko poczekać, aż nośnik zostanie utworzony.
Krok drugi – Konfiguracja ustawień komputera
Teraz, skoro już utworzyliście nośnik instalacyjny z systemem Windows możecie przejść do jego instalacji. Zanim jednak sama jego instalacja będzie możliwa, należy sprawić, aby rozruch komputera nastąpił właśnie z tego nośnika. Aby tego dokonać, należy przejść do menu ustawień BIOS-u. Niestety, jako że różni producenci płyt głównych stosują różne menu BIOS/UEFI, nie będziemy w stanie Wam w tej kwestii dokładnie pomóc. W przypadku każdego BIOS-u chodzi jednak o to, aby odszukać opcje związane z kolejnością rozruchu (na przykład Boot Order czy Boot Priority) i nadać omawianemu pendrive’owi przy tym rozruchu priorytet lub przejść do tak zwanego Boot Menu i ręcznie wybrać nośnik do rozruchu. Rzecz jasna, jeżeli nie potraficie się w BIOS-ie odnaleźć, poproście o pomoc kogoś mocniej zaznajomionego z tematem. Tej pomocy możecie szukać także na internetowych forach.
Krok trzeci – Instalacja systemu Windows 10
Jeżeli pomyślnie zdołaliście skłonić komputer do zastosowania rozruchu z pendrive’a, w końcu będziecie mogli zainstalować na tym komputerze system operacyjny. Potwierdzeniem tego faktu będzie poniższy ekran:
Oczywiście, aby zapoczątkować proces instalacji, kliknijcie w opcję „Zainstaluj Teraz”.
Gdy na powyższym ekranie klikniecie w przycisk „Dalej”, przejdziecie do okna, w którym zostaniecie poproszeni o wprowadzenie klucza produktu. Wprowadźcie go, ale jeżeli chcielibyście to zrobić dopiero po instalacji, wybierzcie opcję „Nie mam klucza produktu”. Potem zdecydujcie się, jaką wersję systemu chcecie zainstalować (zaznaczcie tę, do której posiadacie klucz). Po akceptacji postanowień licencyjnych będziecie musieli wybrać typ instalacji „Niestandardowa”.
Na kolejnym etapie instalacji należy wybrać dysk, na którym system Windows ma się znaleźć. UWAGA! Jeśli dysponujecie kilkoma dyskami, upewnijcie się, że wybraliście odpowiedni. Po wyborze dysku podzielcie go na partycje. Zalecamy, aby na partycję systemową przeznaczyć przynajmniej 100 000 MB miejsca, a nawet 150 000 MB. Następnie utworzone partycje, poza Partycją 1, zastrzeżoną przez system, formatujemy. Potem zaznaczcie partycje przeznaczoną na Windows 10 i kliknijcie „Dalej”. Teraz będziecie musieli już tylko poczekać, aż system się zainstaluje. Ten proces może potrwać od kilku do kilkudziesięciu minut.
Gdy proces instalacji się zakończy, komputer automatycznie się zrestartuje. Gdy po restarcie ponownie ujrzycie taki widok, jak w pierwszym zdjęciu umieszczonym w trzecim kroku tego poradnika, wyłączcie komputer i wyjmijcie pendrive’a instalacyjnego z portu USB (który zapewne ciągle miał priorytet w BIOS-ie). Po tym działaniu, po uruchomieniu komputera, powinniście zostać powitani przez ekran będący pierwszym krokiem konfiguracji zainstalowanego oprogramowania, taki jak ten:
Pamiętajcie – gdy tylko podczas instalacji systemu Windows napotkacie na jakiekolwiek problemy, nie bójcie się zadawać o nie pytań w Internecie. Jak wiadomo, kto pyta, nie błądzi.
Niestety, mimo wysiłków Microsoftu w zakresie kompatybilności Windowsa 10 z dawnymi programami i grami, które powstały z myślą o Windowsie XP, 2000, 98 i starszych, nie zawsze wszystkie aplikacje udaje się na najnowszym systemie uruchomić. Nie lękajcie się jednak – istnieje kilka sposobów, których można podjąć się w celu rozwiązania tego problemu. Poznajcie je!
1. Skorzystajcie z GOG-a
Naprawdę nie da się ukrywać, że najlepszą metodą na uniknięcie problemów z kompatybilnością jest kupowanie starych gier w miejscach, gdzie ich kompatybilności przykłada się szczególną wagę, wprowadzając potrzebne aktualizacje oraz przeprowadzając odpowiednie testy. Jednym z takich miejsc jest chociażby polski GOG, który oferuje mnóstwo klasyków za grosze. Niemniej, w poszukiwaniu starych gier, o których kompatybilność odpowiednio zadbano, można udać się także na przykład na Steama.
No dobrze, ale co jeśli już uzyskaliście odpłatny dostęp do jakiegoś programu lub gry z innego źródła, ale kompatybilność leży? Cóż, na to też są sposoby, a przeczytacie o nich poniżej.
2. Uruchomcie grę jako Administrator
Za czasów Windowsa XP większość użytkowników domyślnie była Administratorami tego systemu. Tak nie jest jednak w przypadku Windowsa 10. Dlaczego ma to znaczenie? Ano dlatego, że deweloperzy stworzyli pewne dawne gry z myślą o ich uruchamianiu (w wówczas domyślnym) trybie Administratora. Dlatego owe produkcje poza trybem Administratora często nie działają. Tak więc, pierwsze co powinniście zrobić w przypadku problemu z kompatybilnością, to uruchomienie gry lub programu jako Administrator.
3. Skorzystajcie z Trybu Zgodności
Jeżeli powyższa metoda nie zadziałała, kolejnym krokiem wartym wykonania jest uruchomienie Trybu Zgodności. Aby to zrobić, kliknijcie na ikonę gry lub programu prawym przyciskiem myszy, wybierzcie Właściwości, zakładkę Zgodność, a następnie zaznaczcie opcję „Uruchom w trybie zgodności z:”. Tutaj będziecie mieli do wybory wiele opcji, od Windowsa 8 do Windowsa 98. Skorzystajcie z tej, która Waszym zdaniem jest najbardziej odpowiednia lub metodą prób i błędów spróbujcie przekonać się, który Tryb Zgodności zadziała.
4. Użyjcie narzędzia do rozwiązywania problemów ze zgodnością
Jeżeli metoda prób i błędów nie jest dla Was, możecie sprawdzić, czy Windows 10 będzie w stanie sam dobrać odpowiedni tryb zgodności. Aby to zrobić, w otwartym wcześniej oknie należy kliknąć w napis „Uruchom narzędzie do rozwiązywania problemów ze zgodnością”. Następnie wybierzcie opcję „Wypróbuj zalecane ustawienia”. Gdy te zalecane ustawienia Windows zastosuje, spróbujcie w ramach testu uruchomić grę. Jeśli test się nie powiedzie, narzędzie zaoferuje wypróbowanie innych ustawień, w oparciu o to, jakie problemy przy uruchamianiu gry zauważyliście. Warto z tej możliwości skorzystać.
5. Skorzystajcie z wirtualnej maszyny
Cóż, jeżeli wszystko inne zawiedzie, być może warto skorzystać z czegoś, co zwane jest wirtualną maszyną. Niestety, podczas gdy Windows 7 posiadał wbudowaną wirtualną maszynę w postaci „Trybu Windows XP”, tym samym nie dysponuje Windows 10. Dlatego na najnowszym systemie Microsoftu należy korzystać z wirtualnych maszyn firm trzecich. Niemniej, jeśli tylko posiadacie chociażby klucz do Windowsa XP, warto pobrać taką wirtualną maszynę – na przykład VirtualBox. Ta pozwoli Wam na uruchamianie starszej edycji Windowsa w oknie w Windowsie 10, a na niej – dawnych gier i programów.
6. Dla gier z DOSa DOSBox
DOSBox jest emulatorem systemu operacyjnego klasy, która już dawno odszedł w niepamięć – DOSu. Przykłady systemów tego typu to chociażby MS-DOS. Jeżeli chcielibyście uruchomić na Waszej maszynie grę z DOSa, to właśnie ten emulator będzie Waszym przyjacielem. Dzięki niemu przywrócicie do życia setki zapomnianych gier i programów. W razie obaw przed jego przestarzałym wyglądem i budową, a także jakichkolwiek problemów w obsłudze, zawsze możecie zajrzeć na fora miłośników DOSBoxa oraz do takich serwisów jak Reddit czy YouTube, gdzie z pewnością znajdziecie odpowiedzi na wszelkie pytania.
Wybór odpowiedniego monitora do gier nie jest zadaniem łatwym. Paradoksalnie wcale nie trzeba wydawać olbrzymich ilości gotówki, by stać się posiadaczem urządzenia dającego radość w trakcie wirtualnej rozgrywki i pomagającego uzyskać nad przeciwnikiem realną przewagę.
Jaki monitor dla gracza wybrać?
Odpowiedź na tak postawione pytanie nie może być jednoznaczna. Ilu graczy, tyle zróżnicowanych potrzeb, które spełniać powinno urządzenie. W naszym poradniku postaramy się rozwiać Wasze wątpliwości odnośnie pewnych pojęć i elementów specyfikacji technicznej urządzeń, by odpowiedzieć przy okazji na pytanie: na jakie rzeczy zwracać przy zakupie monitora do gier?
JAKA PRZEKĄTNA I ROZDZIELCZOŚĆ MONITORA?
W sprzedaży wciąż dominują monitory o przekątnej 24- oraz 25-cali i formacie obrazu 16:9. Urządzenia te cechują się w zdecydowanej większości rozdzielczością na poziomie 1920×1080 pikseli, określanej także jako rozdzielczość Full HD. Jest to rozdzielczość w zupełności wystarczająca do panelu takiej przekątnej i wciąż standardowa rozdzielczość, w której gra większość graczy na całym świecie. Jeśli zastanawiacie się jaki tani monitor do gier wybrać, to będzie to najpewniej propozycja o wymienionych wyżej parametrach.
Jeśli dysponujecie odrobinę większym budżetem, powinniście rozejrzeć się za monitorem 27-calowym, a może nawet 31.5-calowym. Na rynku pojawia się coraz większy wybór sprzętów w niewiele wyższej od 24-calowców cenie, które również charakteryzują się rozdzielczości Full HD, a oferują nieco większy komfort grania i lepsze doznania w trakcie oglądania filmów.
Posiadając sprzęt o wysokiej wydajności, wyposażony w kartę graficzną Nvidia GeForce GTX 1060, GTX 1070 lub jeszcze lepszą, powinniście rozważyć wybór 27-calowego lub większego monitora, wyświetlającego obraz w rozdzielczości 2560×1440 pikseli. Obraz o wyższej rozdzielczości jest bardziej szczegółowy, co przekłada się na dużo przyjemniejszą dla oczu grafikę w grach. Oczywiście wymagania sprzętowe gier rosną wraz ze wzrostem rozdzielczości, więc jeśli nie posiadacie sprzętu o odpowiedniej mocy obliczeniowej i nie planujecie ulepszania go w najbliższej przyszłości, monitor o rozdzielczości 2560×1440 lub wyższej okaże się zapewne zbędnym wydatkiem.
CZĘSTOTLIWOŚĆ ODŚWIEŻANIA OBRAZU
Częstotliwość odświeżania obrazu monitora to parametr, który determinuje liczbę klatek, które w każdej sekundzie jest w stanie wyświetlić matryca. Na przykład, odświeżanie monitora na poziomie 60 Hz oznacza, że monitor wyświetla właśnie taką liczbę klatek. Jeśli synchronizacja pionowa w ustawieniach graficznych gry jest wyłączona, a komputer generuje większą liczbę klatek, niż wynosi częstotliwość odświeżania monitora, niektóre klatki obrazu nie są wyświetlane w całości, gdyż monitor rozpoczyna proces rysowania kolejnych klatek. Powoduje to efekt powstawania poziomych linii na obrazie, które w trakcie dynamicznej rozgrywki powodują efekt przesunięcia obrazu, czyli tearingu.
Sytuację poprawia w pewnym sensie synchronizacja pionowa, blokująca liczbę generowanych klatek na poziomie 60 – rozgrywka wtedy często jednak sprawia wrażenie jakby „pływającej”, a ruchy myszką przekładają się na bardzo nienaturalny ruch na ekranie. Jeśli Wasze komputery nie generują w grach większej od 60 liczby klatek, to śmiało postawić możecie na monitor 60 hercowy, choć…
…mówi się, że kto raz grał na monitorze o częstotliwości odświeżania 144 Hz i wyższej nigdy nie będzie chciał wrócić do panelu 60 Hz. Coś w tym jest. Matryce 144 Hz sprawdzają się genialnie w dynamicznych grach pokroju Counter-Strike: Global Offensive, gdzie nawet leciwe już komputery bez problemu generują często nawet ponad 150 klatek na sekundę. Większa liczba generowanych i realnie wyświetlanych przez monitor klatek przekłada się na większą płynność obrazu, a w praktyce także może przełożyć się na efektywność na polu walki. Gracz dysponujący monitorem o wyższej częstotliwości odświeżania może w teorii lepiej reagować na ruch przeciwnika i szybciej oddać w jego kierunku strzał. Piszemy o teorii, bowiem każdy gracz posiada zupełnie odmienny refleks i wzrok. Fakty są jednak takie, że różnicę między 60 Hz a 144 Hz widać i „czuć” na myszce.
Wystarczy, że zerkniecie na poniższe porównanie obrazu wyświetlanego z różną częstotliwością odświeżania, znacząco spowolnionego. Różnica jest widoczna. Jeśli ktoś Wam mówi, że ludzkie oko nie widzi różnicy pomiędzy 30 a 60 klatkami na sekundę, to albo całe życie gra tylko na konsolach, albo dawno nie był u okulisty.
AMD FREESYNC CZY NVIDIA G-SYNC?
W zależności od tego z jakiej karty graficznej korzystacie, możecie zdecydować się na zakup monitora z tańszą technologią AMD FreeSync (zarezerwowaną dla posiadaczy kart graficznych AMD) lub droższym NVIDIA G-Sync (dla posiadaczy kart NVIDIA). Dzięki tym technologiom odświeżanie monitora zsynchronizowane jest z pracą karty graficznej. Przekłada się to na zupełne wyeliminowanie efektu zacinania się obrazu – tearingu i stutteringu (poszarpanych klatek), a w konsekwencji dużo płynniejszą rozgrywkę.
RODZAJ MATRYCY
Monitory dla graczy zasadniczo dysponują trzema najpopularniejszymi rodzajami matryc: TN, IPS i VA. Różnice pomiędzy nimi są znaczące, choć jasno trzeba sobie powiedzieć, że nowoczesne, nawet najtańsze matryce TN, w niczym nie przypominają kiepskich paneli znanych z najtańszych monitorów sprzed lat.
Matryce TN są z zasady stosowane w najtańszych monitorach dla graczy. Ich ogromną zaletą jest bardzo niski czas reakcji, kształtujący się przeważnie na poziomie 1 ms. Im mniejszy czas reakcji, tym większa jest szansa, że na ekranie monitora nie wystąpi efekt smużenia obrazu, uwidaczniający się zwłaszcza w czerniach. Odwzorowanie kolorów poprzez matryce TN nie jest na najwyższym poziomie, a przestrzeń wyświetlanych barw jest przeważnie mocno ograniczona. Matryce TN w większości przypadków spisują się jednak bardzo dobrze w grach i dopóki w przerwie od grania nie pracujecie na programach graficznych, będziecie z nich zadowoleni. Przeciętne kąty widzenia TNek to wada pomijalna, bowiem siedząc przed monitorem i tak patrzymy na niego pod kątem 90-stopni, a nie spoglądamy nań z boku.
Panele typu IPS z zasady cechują się bardzo dobrym odwzorowaniem oraz nasyceniem kolorów. Ich ceny są nieco wyższe od cen paneli typu TN, ale w przypadku zwłaszcza tańszych konstrukcji, nie sprawdzają się tak dobrze w grach. Czas reakcji matryc IPS jest co najwyżej przeciętny i w bardzo dynamicznych tytułach obraz może nieco smużyć i pływać. Jeśli jednak jakość barw jest dla Was na pierwszym miejscu, a na komputerze oglądacie często filmy, grając jedynie sporadycznie – monitor z panelem IPS to dobry wybór. Panele IPS bardzo rzadko stosuje się w monitorach z odświeżaniem wyższym niż 60 Hz, a jeśli się tak robi, to monitory takie są bardzo drogie. Panele IPS sprzedawane w wysokich cenach charakteryzują się o wiele niższym czasem reakcji niż tanie IPSy i są również cenione w środowisku graczy. Wszystko jest kwestią odpowiedniego budżetu.
Matryce VA (MVA i PVA) to kompromis pomiędzy dwoma powyższymi rozwiązaniami. Z jednej strony zapewniają jakość obrazu odczuwalnie lepszą, niż matryce typu TN, ale odrobinę gorszą, niż matryce IPS. Wśród największych zalet tego rozwiązania wskazuje się wysoki kontrast, szybkie kąty widzenia oraz niezły czas reakcji. Wady? Wiele osób uskarża się na duże ilości ciepła emitowane przez tego rodzaju panele.
JASNOŚĆ PODŚWIETLENIA
Jasność ekranu to parametr, którego nazwa zdradza w zasadzie wszystko. Im większa jasność ekranu, tym w trudniejszych warunkach oświetleniowych może pracować monitor – ot choćby w sytuacji, gdyby pada na niego bezpośrednio duża ilość promieni świetlnych zza znajdującego się obok okna.
Jeśli Wasze biurko znajduje się przy oknie, warto rozważyć zakup monitora o jasności przekraczającej 300 cd/m2. Jasność monitora powyżej wartości 400-500 cd/m2 pozwala mu wyświetlać zauważalnie lepszej jakości treści HDR (choć oczywiście optimum dla HDR jest jasność 800-1000 cd/m2, osiągana obecnie jedynie przez wybrane telewizory). W ofercie Lenovo Legion znajduje się Lenovo Legion Y25f z obsługą standardu HDR10, cechujący się podświetleniem na poziomie 400 cd/m2.
ZŁĄCZA
Choć trudno w to uwierzyć, wiele osób kupując monitor zupełnie nie zwraca uwagi na zestaw złącz oferowanych przez określony model. Obecnie najpopularniejszymi złączami zapewniającymi najwyższą jakość obrazu są złącza DisplayPort oraz HDMI, które spotkamy w zasadzie w każdej popularnej karcie graficznej dla graczy. Starsze złącza DVI i VGA znajdziemy już tylko w starszych modelach monitorów lub urządzeniach dedykowanych na przykład do pracy biurowej. Wybrane urządzenia oferują możliwość podłączenia do nich bezpośrednio pendrive’ów, a nawet ładowania urządzeń mobilnych poprzez port USB.
MOŻLIWOŚĆ REGULACJI
Przed zakupem monitora do gier warto wczytać się w jego specyfikację i sprawdzić możliwości, jakie daje w zakresie regulacji jego podstawa. Podstawy we wszystkich monitorach Lenovo Legion pozwalają regulować panele monitorów w szerokim zakresie na wysokość, na boki, a także przechylać je do przodu i do tyłu, pod naprawdę dużym kątem. Wiele monitorów poprzestaje na oferowaniu graczom możliwości regulacji kąta nachylenia matrycy – to zdecydowanie za mało, jeśli chcecie dopasować monitor do swojej postury, swoich nawyków, a nawet swojego biurka. Najważniejszą cechą wydaje się być tutaj regulacja w pionie, choć jest to kwestia mocno indywidualna.
JAKI MONITOR DLA GRACZY WYBRAĆ?
Podsumowując wszystkie powyższe wskazania, monitor dla gracza powinien posiadać co najmniej:
Ekran o przekątnej 24-cali lub większy
Rozdzielczość 1920×1080 pikseli lub większą
Jasność ekranu powyżej 250 cd/m2
Złącza HDMI/DisplayPort
Podstawę umożliwiającą wygodną regulację panelu w szerokim zakresie
Lubicie gry logiczne? Znaleźliśmy coś dla Was. W najnowszej promocji na platformie Origin, należącej do EA, możecie odebrać taką grę za darmo.
Peggle za darmo na platformie Origin! Po raz kolejny firma Electronic Arts rozdaje jedną z najbardziej rozpoznawalnych i najlepiej ocenianych gier logicznych ostatnich lat. Wszystko to odbywa się w ramach cyklicznej, ograniczonej czasowo promocji On The House.
Peggle to skrzyżowanie klasycznego Arkanoida z modelem rozgrywki oferowanym przez popularne w latach 90′ flippery. Zadaniem gracza jest wystrzelenie ze specjalnego działa kulki, która przed spadnięciem poza dolną krawędź ekranu uderzyć musi w jak najwięcej i jak najwyżej punktowanych obiektów na ekranie.
Peggle za darmo – jak odebrać?
Aby odebrać Peggle za darmo, wystarczy przejść na stronę gry na platformie Origin, znajdującą się pod TYM adresem. Następnie należy zalogować się na swoje konto Origin i kliknąć na pomarańczowy przycisk „dodaj do biblioteki”, znajdujący się po prawej stronie ekranu. Gotowe!
Prezentujemy tricki do League of Legends oraz garść przydatnych porad, z których skorzystać powinny wszyscy grający w LOLa. Poradnik do League of Legends zawiera 12 podpowiedzi.
League of Legends to jedna z najpopularniejszych gier online. Ta darmowa gra przyciąga przed ekrany monitorów dziesiątki milionów graczy z całego świata – każdy z nich chce być najlepszy. Stosując się do naszych wskazówek szybko zaczniecie grać skuteczniej i wygrywać więcej potyczek.
1. Naucz się grać DOBRZE 2-3 bohaterami
Pula bohaterów w League of Legends liczy sobie obecnie 140 czempionów. Granie każdego dnia inną postacią nie zaprowadzi Was do niczego dobrego. Każdy z herosów dysponuje zupełnie odmiennym zestawem umiejętności, każdy ma odmienne zastosowanie na polu walki. Powinniście skupić się na doskonaleniu walki przy użyciu maksymalnie trzech czempionów o różnych zastosowaniach, aby lepiej zrozumieć mechanikę na polu walki oraz dobrze opanować jednego, może dwóch z nich, aby stać się ekspertem. Z czasem możecie szlifować umiejętności zabawy większą liczbą bohaterów. PS nie przejmuj się tym, że społeczność hejtuje któregoś z nich. Jeśli lubisz Teemo, naprawdę możesz nim grać.
2. Trenuj dobijanie minionów
Trudno o lepszą wskazówkę dla początkującego gracza. Ba, nawet starzy wyjadacze w ferworze walki bardzo często zapominają jak kolosalne znacznie ma zadawanie ostatnich ciosów podróżującym po mapie minionom przeciwnika. W League of Legends nie jest ważne to ile razy traficie jednostki sterowane przez sztuczną inteligencję, a jak często wyprowadzicie bohaterem cios kończący. Tylko on premiowany będzie zastrzykiem gotówki. To właśnie dzięki niej uzyskacie wyraźną przewagę nad przeciwnikami. Dobijanie minionów najlepiej trenować w potyczkach z SI. CS (Creep Score) w okolicach 7.5 na minutę to naprawdę dobry wynik. Masz 10? Czuj się jak profesjonalista. Wynik poniżej 5? Trenuj intensywniej!
3. Pamiętaj o priorytetach w grze
Głównym zadaniem drużyny Twoich bohaterów jest zniszczenie Nexusa przeciwników i obrona własnego, kropka. Jest to cel nadrzędny, do realizacji którego zawsze powinno się dążyć. Jeśli planujesz opuścić swój „lane”, informuj o tym swoją drużynę stawiając na mapie odpowiedni znacznik. Planujesz zasadzkę? Daj znać innym. Atakujesz Barona? Świetnie, nie rób tego w pojedynkę. I pamiętaj: niszczenie kolejnych wieżyczek jest ważne, ale nie najważniejsze. Priorytety to:
Nexus
Inhibitory
Baron
Wieżyczki
Drake
4. Bądź kulturalny i zawsze zachowuj spokój
LOL to gra drużynowa. Jeśli nie będziesz potrafił się dogadać ze swoją drużyną, jesteś skazany na porażkę. Niestety, w LOLu nie brakuje graczy toksycznych, ale nie ma sytuacji usprawiedliwiającej dołączenia do tego niechlubnego grona osób. Jeśli widzisz, że członkowie drużyny się kłócą, staraj się zażegnać spór i ich uspokoić. Bardzo często gracze reagują impulsywnie na drobnostki, na co warto reagować opanowaniem i zdrowym rozsądkiem. Zawsze zachowuj się kulturalnie i nigdy nie wyzywaj innych graczy. Twoja uprzejmość może uskrzydlić drużynę i zadecydować o zwycięstwie.
5. Kopiuj buildy najlepszych
Jeśli zdecydowałeś się już na doskonalenie umiejętności gry określoną postacią, poznaj ją na wylot. Zapoznaj się z jej mocnymi i słabymi stronami oraz zobacz jakie przedmioty kupować i w jakiej kolejności. Nie ma sensu przecierać ścieżek, które zostały już kiedyś przetarte. Zaufaj profesjonalistom i e-sportowcom i staraj się naśladować to, w jaki sposób rozwijają swoich bohaterów w trakcie rozgrywki. W kopiowaniu nie ma niczego złego – jest to jeden ze środków pozwalających osiągnąć upragniony sukces.
6. Regularnie ustawiaj wardy w strategicznych miejscach mapy
Dobre rozeznanie mapy i wgląd w to, co planuje przeciwnik, to absolutna podstawa. Wardy rozmieszczane w strategicznych punktach mapy pozwolą zorientować się w sytuacji i określić co zamierza zdziałać bohater kierowany przez oponenta. Wardy pozwalają także uniknąć nieprzyjemnego zaskoczenia w postaci zasadzki. Ward postawiony przy smoku lub Baronie pomaga na bieżąco kontrolować poziom życia członków drużyny przeciwnej i umożliwia zaatakowanie jej w najkorzystniejszym momencie. Zawsze, gdy tylko masz odrobinę złota, kupuj wardy!
7. Oglądaj e-sportowców i utalentowanych streamerów
Nie ma lepszego sposobu na wyrobienie prawidłowych nawyków i poznanie ciekawych taktyk, niż oglądanie w akcji najlepszych. W dobie popularności serwisów takich jak Twitch, podglądanie zawodowców jest prostsze, niż kiedykolwiek. Jeśli akurat nie jest prowadzona żadna transmisja z LOLa, udaj się na YouTube i obejrzyj ciekawe spotkanie z jednego z ostatnich turniejów.
8. Oglądaj powtórki swoich gier i analizuj błędy
Powracanie do rozegranych już wcześniej gier to doskonała metoda na wyeliminowanie często powtarzających się błędów. W League of Legends po zakończonym meczu wystarczy kliknąć na ikonę pobierania w prawym górnym rogu ekranu (obok zaawansowanych szczegółów). Powtórki można również znaleźć na ekranie historii gier. Gdy już pobierzesz plik powtórki (.rofl), napis na przycisku powinien zmienić się na „Obejrzyj powtórkę”. Kliknij ten przycisk, by uruchomić powtórkę. Powtórki są ważne przez cały czas trwania cyklu danej wersji gry, czyli wygasną, gdy zainstalujesz kolejnego patcha. Na przykład jeśli gracz korzystał z gry w wersji 7.1, będzie mógł oglądać powtórki do momentu premiery wersji 7.2.
9. Nie zapominaj o wrogich bohaterach
Twój lane to nie tylko miniony i wieże – to także groźny bohater kontrolowany przez oponenta. Z czasem poznasz słabości każdego z nich i będziesz wiedział kiedy atakować, a kiedy się wycofać. Pamiętaj, że głównym zadaniem i podstawowym generatorem złota jest dobijanie minionów. Nie daj się odciągnąć od tego zadania wrogiemu bohaterowi i jednocześnie staraj się uniemożliwić jemu możliwość uzyskania kończącego ciosu na sojuszniczych jednostkach. Zagrywki tego rodzaju określane są jako „poking” – w sytuacji, gdy nie odniesiesz obrażeń w trakcie ataku oraz „trading”, gdy Twój bohater zostanie ranny.
10. Wracaj do bazy we właściwym momencie
Podstawowym błędem wielu początkujących graczy jest wracanie do bazy w nieodpowiednim momencie. Teleport do bazy i powrót na pole walki pochłaniają naprawdę dużą ilość cennego czasu, którą wprawny przeciwnik wykorzysta do uzyskaniu przewagi na polu bitwy. Kiedy wracać do bazy w League of Legends? Są tak naprawdę dwa dobre momenty. Pierwszy: gdy uzbieraliście złoto na cenny przedmiot, który pomoże ulepszyć Waszego bohatera. Drugi: chwilę po tym jak zabijecie przeciwnika i poprowadzicie Wasze miniony do uszkodzenia lub zniszczenia wrogiej wieży. Przeciwnik w oczekiwaniu na „zrespienie się” swojego bohatera da Wam dostatecznie dużo czasu, abyście spokojnie wrócili z bazy wyleczeni do pełni zdrowia, z ewentualnymi nowymi przedmiotami.
11. Nie walcz za wszelką cenę
Ucieczka jest często najlepszym wyjściem z sytuacji. Lepiej się wycofać, niż feedować przeciwnika. Jeśli nie jesteście pewni wygranej lub atakuje Was dwóch bohaterów na raz, a sami pozostajecie bez wsparcia, lepiej ratujcie skórę. Nie ma nic gorszego niż „feedowanie” przeciwnika, czyli oddawanie mu w prosty sposób inicjatywy na swoim torze. Pamiętajcie, że każda Wasza śmierć powoduje przelanie na konto zabójców pokaźnej sumki złota. Poza tym, zgon Twojego bohatera może sprawić, że do walki sojusznicza drużyna przystąpi w 4-osobowym składzie i zostanie zmiażdżona przez 5-osobowy team przeciwny. Swoją drogą: nigdy nie wdawaj się w walkę drużynową, jeśli przeciwna drużyna jest liczniejsza (chyba, że jej przedstawiciele mają niemal puste paski zdrowia)!
12. NIGDY się nie poddawaj
Nie ma nic gorszego od graczy marudzących na widok sojuszniczego bohatera, który ginie jako pierwszy w grze. To nie koniec świata! Historia zna wiele przypadków drużyn, które w skrajnie beznadziejnej sytuacji potrafiły przechylić szalę zwycięstwa na swoją korzyść. Macie w drużynie osobnika, który radzi sobie gorzej? Pomóżcie mu, zamiast frustrować się jego umiejętnościami. Nigdy nie odpuszczajcie przeciwnikowi podczas wciąż trwającej rozgrywki. Nawet, gdy Twoja drużyna znajduje się w skrajnie beznadziejnej sytuacji, jednemu z graczy drużyny przeciwnej może zabraknąć prądu… 😉
Witajcie! Dziś przedstawiamy listę przydatnych komend i parametrów, które możemy wykorzystać w CS:GO. Zachęcamy do testowania
Komendy Startowe:
console – Automatyczne uruchomienie konsoli po włączeniu gry
novid – Wyłącza intro podczas włączania gry
high – Włącza tryb wysokiego priorytetu dla gry
tickrate 128 – Ustawia tickrate 128 na serwerze lokalnym
cl_forcepreload 1 – Dzięki tej komendzie takie rzeczy jak eksplozje granatów, particle, dźwięki i inne będą ładowały się w pełni podczas dołączania na serwera
full / -fullscreen Otwiera grę w pełnym oknie
windowed – Otwiera grę w oknie
noborder – Wyłącza obramowanie gry, gdy uruchamiamy ją oknie
w / -width -h / -height -w czyli width (Szerokość) -h czyli hight (Wysokość). Tymi parametrami możemy dostosować wielkość okna gry
refresh – Możemy ustawić częstotliwość odświeżania monitora. W przypadku monitora 120Hz ustaw -refresh 120 jeśli twój monitor posiada z kolei 144Hz ustaw -refresh 144. Zamiast -refresh możesz też użyć -freq
language – Language czyli język, tą komendą możemy zmienić język naszego CS:GO wpisując na przykład -language english lub -language polish
threads – Ustawiamy ilość rdzeni naszego procesora. Ilość rdzeni możemy sprawdzić w Menadżerze zadań w zakładce Wydajność
mat_queue_mode 2 – Parametr automatycznie przypisze wszystkie rdzenie/wątki dla CS:GO
violence_hblood 0 – Wyłączenie krwi w CS:GO
nod3d9ex – Komenda ta wyłącza pewne funkcje directx 9
nojoy – Dzięki tej komendzie wyłączymy wsparcie dżojstika
nocrashdialog – Powyższy parametr wyłącza informacje o błędach w konsoli
exec autoexec.cfg – Plik config który ma się automatycznie wczytać podczas uruchamiania gry
KOMENDY NA CELOWNIK
cl_crosshairstyle – Ustala rodzaj celownika 1-
cl_crosshairsize – Ustatala wielkość naszego celownika
cl_crosshairgap – Ustala przerwę między kreskami w celowniku
Mysz to obok klawiatury czy monitora najważniejsze dla gracza urządzenie peryferyjne. Dokonując jej zakupu warto zatem zwrócić uwagę na szereg parametrów, od których będzie zależała nasza precyzja w grach, a także komfort użytkowania. To zadanie należy do trudniejszych niż mogłoby się wydawać, a więc postanowiliśmy przygotować dla Was poradnik, który powinien je ułatwić.
Jakie są najważniejsze cechy myszki dla gracza?
Jeśli zamierzacie wybrać dla siebie nową mysz, podczas poszukiwania potencjalnych kandydatek powinniście zwrócić uwagę na cechy, które będą świadczyć o jakości ich wykonania, precyzji gwarantowanej w grach czy ergonomii użytkowania. Przede wszystkim weźcie pod uwagę to, w jaki czujnik wyposażono każdą z myszy. Inne ważne parametry to:
rozdzielczość
kształt
ilość przycisków
materiały użyte do wykonania
rodzaj ślizgaczy
oprogramowanie
połączenie – przewodowe lub bezprzewodowe
Każdy z tych parametrów dokładnie w naszym poradniku opisaliśmy i wyjaśniliśmy kilka związanych z nimi mitów.
Rozdzielczość myszy, czyli słynne DPI
Być może zauważyliście, że bardzo często w specyfikacjach myszy DPI wymieniane jest na samej górze. Ale czym właściwie jest DPI?
DPI (dots per inch – kropki na cal) to sposób wyrażenia rozdzielczości myszy. W zasadzie jednak DPI jest skrótem myślowym, którym często zastępuje się wyrażenie CPI (counts per inch), które świadczy o liczbie „kroków” kursora przypadających na jeden cal ruchu myszy po podkładce. Innymi słowy: odległość pokonywaną przez kursor na ekranie przy przesunięciu myszy o jeden cal. Liczba tych kroków przekłada się 1:1 na piksele na ekranie, dopóki nie mają na nią wpływu ustawienia w oprogramowaniu. Wiele myszy może omijać ten wpływ za sprawą parametru „raw input”, o ile dana gra ten parametr obsługuje. Oznacza to, że niezależnie od ustawień w Windowsie, mysz w wybranej grze będzie się zachowywać tak samo po podłączeniu do każdego komputera.
Większa rozdzielczość myszy tylko częściowo przekłada się na większą precyzję. Co z tego, że na przykład dana mysz obsługuje 8200 DPI, jeśli już przy 2000 DPI ma problem z gwałtowniejszymi ruchami. Ważna jest tu wartość parametru IPS (inches per second – cale na sekundę), wskazującego maksymalną prędkość, przy której mysz zachowuje swoją precyzję. Otóż, w idealnej sytuacji, przy przemieszczeniu myszki z jednego punktu podkładki do drugiego, na przykład o 5 cali (na ustalonym poziomie DPI), zawsze powinniśmy pokonać ten sam dystans kamerą w grze, niezależnie od prędkości poruszania myszą. Jeśli będziemy mieli do czynienia z czujnikiem o niskiej jakości, tak nie będzie – przy wyższej prędkości pokonamy na ekranie mniejszy dystans, ponieważ mysz nie będzie w stanie odczytywać ruchu tak precyzyjnie.
Należy pamiętać również o tym, że ze wzrostem DPI zwiększa się prędkość kursora, ponieważ rozdzielczość naszego ekranu się nie zmienia – przy 300 DPI, gdy mysz pokonuje dystans jednego cala, przesuwamy kursor o 300 punktów na ekranie, a przy 3000 DPI na tym samym dystansie przesuwamy kursor o 3000 punktów. Skoro większa rozdzielczość ma wpływ na większą precyzję, najlepiej jest skorzystać z wysokiego DPI w myszy, i niższej czułości w Windowsie i grach, aby kursor nie poruszał się tak szybko. To DPI nie powinno być jednak przesadnie wysokie, ponieważ mimo wszystko precyzja ograniczana jest przez tak zwaną częstotliwość odświeżania. Określa ona, ile razy na sekundę komputer dostaje informację o przesunięciu myszy. Im większa częstotliwość tym lepiej. Na przykład, przy częstotliwości odświeżania na poziomie 125Hz mysz mówi komputerowi o swojej pozycji raz na 8 milisekund, a przy częstotliwości wynoszącej 1000Hz – raz na milisekundę.
Z tego wszystkiego można wyciągnąć jeden wniosek – nie warto zwracać uwagi na reklamy, w których producenci na pierwszy plan wysuwają wartość DPI i zaznaczają, że ma ono wartość aż 16000, bo w rzeczywistości nikt z Was nigdy nie skorzysta z DPI wyższego niż 6000. Byłoby to po prostu niepraktyczne, a nawet można powiedzieć, że nieprzyjemne.
Jaki czujnik – optyczny czy laserowy?
Rodzaj sensora to jeden z najważniejszych parametrów myszy. To właśnie od niego głównie zależy poziom jej precyzji. Pytanie tylko, jaki sensor wybrać?
Jak wiadomo, mechaniczne myszy, czyli te kulkowe, już dawno odeszły do lamusa, natomiast największą popularnością cieszą się gryzonie z czujnikami optycznymi i laserowymi. W podstawie myszy optycznej znajdziemy diodę bądź diody LED, które oświetlają powierzchnię pod nią. W myszach laserowych tę samą funkcję co diody LED pełni laser. Obydwa rodzaje urządzeń posiadają sensor, który odczytuje obraz podświetlany przez wspomniane elementy, a tym obrazem jest fragment naszej podkładki lub biurka. Na podstawie różnic występujących między poszczególnymi klatkami sensor może stwierdzić, jaki ruch mysz wykonała.
Myszy, które korzystają z lasera zamiast diody LED cechuje wyższa czułość. Dlatego to właśnie one są dla wielu graczy lepszym wyborem, zwłaszcza tych hardkorowych, mimo wyższej ceny. Co więcej, myszy laserowe działają niemal na każdej powierzchni, poza szkłem i innych przezroczystych powierzchni. Niemniej, istnieją od tej reguły wyjątki.
Jednym z takich wyjątków są myszy Logitech Performance MX, które wyposażono w technologię Darkfield Laser Tracking. Pozwala ona na korzystanie z nich na powierzchniach szklanych, ponieważ ich lasery są tak precyzyjne, że potrafią odbijać swoje wiązki od mikroskopijnych niedoskonałości szkła.
Oczywiście, to że myszy z czujnikami laserowymi są lepsze dla graczy wcale nie oznacza, że myszy z czujnikami optycznymi kompletnie się dla nich nie nadają. Ich poziom precyzji będzie bowiem w wielu grach więcej niż wystarczający.
