Przetestowaliśmy najnowszą produkcję Avalanche Studios, która pozwala graczom już po raz czwarty wcielić się w postać Rico Rodrigueza. Ekspert od demolki tym razem trafia do fikcyjnego państwa Solis. Czy krewki Rico nieco zdziadział, czy może zyskał drugą młodość?
Akcja Just Cause 4 toczy się w fikcyjnym, południowoamerykańskim państwie Solis. Gracze wcielają się w postać Rico Rodrigueza, którego zadaniem jest obalenie pełniącego władzę Oscara Espinosy. Dyktator i jego podwładni z frakcji o nazwie Czarna Ręka uprzykrzają życie mieszkańców pięknej krainy. Fabuła… jest. Nie ma co szeroko rozpisywać się na jej temat, bowiem nie jest ani zbyt porywająca, ani też logiczna. Szczerze? Po chwili przewijaliśmy absolutnie każdy filmowy przerywnik. Gra aktorska jest marna, a oprawa graficzna przerywników pozostawia nieco do życzenia. Powiemy tylko tyle, że wszystko obraca się wkoło technologii umożliwiającej kontrolowania pogody. Wiecie już dlaczego twórcy tak bardzo zachwalali zmienną aurę?
W ogromnym sandboksowym świecie Just Cause 4 pojawią się cztery różnorodne biomy: las deszczowy, łąki, góry i pustynia. Każdy biom zawiera własne, w pełni symulowane warunki pogodowe, a w trakcie przemieszczania się po świecie, w każdym jego regionie gracze mogą liczyć na nieco inne wrażenia. Za generowanie dynamicznej pogody odpowiada nowy silnik o nazwie Apex. System szybkiej podróży istnieje, ale w ręce graczy oddano tyle szybkich pojazdów, że korzystaliśmy z niego niezmiernie rzadko. Samochody, pojazdy opancerzone, łodzie, helikoptery, samoloty (nawet te pasażerskie)… tu jest dosłownie wszystko!
Gracze na przestrzeni rozgrywki w Just Cause nie tylko kierują poczynaniami krewkiego i uzbrojonego w swój kultowy hak Rico, ale także całej armii rebeliantów. Tak, oprócz wydarzeń w skali mikro, zawiadujemy także małą armią. Szkolimy nowe oddziały, wysyłamy je na misje i staramy się przesunąć linię frontu, zajmując kolejne połacie Solis. Są to jedynie pozorowane działania, bowiem zwycięstwo w danym sektorze zależy tylko i wyłącznie od Rico Rodrigueza. Oddziały walczą ze sobą na froncie, ale wróg nigdy nie przejmie Waszego sektora. We wcześniejszych odsłonach serii kolejne obszary przejmowało się wyłącznie zapełniając pasek „chaosu”, rosnącego wraz z rozwałką otoczenia. Tym razem „chaos” jest traktowany raczej jako waluta, którą można spożytkować.
Naprawdę ogromny świat upstrzony jest po brzegi różnego rodzaju aktywnościami. Od możliwości ciągnięcia głównego wątku fabularnego, przez liczne misje poboczne, przez misje treningowe pomagające armii, na zadaniach kaskaderskich kończąc. Z każdym z zadań powiązano interesującą historię. Kaskaderem Rico zostaje, by pomóc lokalnej ekipie filmowej nakręcić… dokument o państwie Solis. W Just Cause 4 naprawdę trudno się nudzić. Do całego tego arsenału zróżnicowanych misji i aktywności na mapie dochodzi możliwość organizowania sobie aktywności specjalnych. Być może zechcecie dokonać zrzutu zaopatrzenia, w skład którego wejdą zdalnie sterowany drony? A może działo o wielkiej sile rażenia?
Bohaterowi towarzyszy wciąż charakterystyczna dla serii Just Cause linka, dzięki której Rico może przyciągać się do elementów otoczenia lub pojazdów (nad którymi można następnie przejąć kontrolę), ale także na przykład… przyczepić przeciwnika do pędzącego samochodu. Wkurza Was helikopter? Przyczepcie się do niego linką, wywalcie pilota, a następnie wyskoczcie i odlećcie w siną dal w wingsuicie, by na koniec wylądować na spadochronie!
W Just Cause 4 funkcje linki można modyfikować. W alternatywnym trybie linka jest w stanie na przykład przyczepiać do ludzi i pojazdów zdalnie aktywowane silniki rakietowe. Chcecie wysłać przeciwnika w stratosferę? Przyczepcie do ścigających Was pojazdów kilka balonów i wyślijcie je na orbitę. Skutki zabawy z linką możecie zobaczyć na poniższym obrazku. Realistyczne? A gdzie tam. Za to dające multum frajdy!
JUST CAUSE 4 – TU CHODZI PRZEDE WSZYSTKIM O CHAOS I ZNISZCZENIE!
W arsenale Rico znajduje się zarówno broń konwencjonalna w postaci różnorakich strzelb, pistoletów i karabinów maszynowych, często z ciekawymi, alternatywnymi trybami prowadzenia ognia, ale także zasób gadżetów nie z tego świat. Broń wykorzystująca siły przyrody? Proszę bardzo: wind canon pozwoli dosłownie zdmuchnąć przeciwników z powierzchni ziemi, a lightning gun porazi prądem wszystkich wrogów w zasięgu. Twórcy Just Cause 4 dołożyli wszelkich starań, żeby nie zabrakło Wam sposobów na likwidowanie przeciwników.
Silnik fizyki w grze jest… specyficzny. Trudno jest powiedzieć, aby szybujące w powietrzu ciężarówki i samochody były czymś realistycznym – na pewno są widowiskowe. Trudno jest nam powiedzieć, czy skutki naszych zabaw z przeróżnymi gadżetami były efektami bugów, czy też czymś zamierzonym. Nie ulega wątpliwości, że Just Cause 4 jest trochę jak słynny Symulator Kozy. Nie ważne co się dzieje na ekranie – ważne, że dzieje się dużo, a możliwości gracza w zakresie kreowania chaosu są naprawdę duże.
Niestety, Rico nie może biegać, unikać pocisków lub nawet atakować wrogów wręcz. Nie zrozumcie mnie źle, przeciwnicy nie są wcale wymagający, a ich sztuczna inteligencja pozostawia często sporo do życzenia – po prostu brakuje tu… czegoś. Wszystkie bronie strzelają w gruncie rzeczy podobnie, mimo tak wielkiego ich zróżnicowania. Animacja ruchu postaci kuleje i trudno jest powiedzieć, żeby Just Cause 4 było produkcją AAA. Widać, że grafika jest piękna, jeśli spojrzymy na odległe miejsca. W detalu jednak wszystko prezentuje się co najwyżej przeciętnie. Przy tak dużym natężeniu akcji wiele rzeczy jednak schodzi na drugi plan i można przymknąć na nie oko.
Seria Just Cause nigdy nie miała aspiracji, by stać się ambitną, złożoną fabularnie produkcją. W Just Cause zawsze chodziło o rozwałkę, a tej jest w Just Cause 4 co nie miara. Sposobów na sianie chaosu jest tu całe zatrzęsienie, podobnie jak zróżnicowanych pukawek i pojazdów, które można wykorzystać w nakręcaniu apokalipsy nie tylko z lądu, ale także wody i powietrza. Just Cause nie jest grą najpiękniejszą, ale ma „to coś”, co daje satysfakcję z zabawy i skłania do włączenia jej więcej niż kilka razy. Just Cause 4 to piaskownica, w której można się po prostu powydurniać i odprężyć po ciężkim dniu w szkole lub pracy.
Mocne strony:
Słabe strony:
odprężający gameplay wybuchy, akcja, chaos! mnóstwo sposobów na efektowną destrukcję zróżnicowane pojazdy naprawdę wielki świat gry niezła optymalizacja
fabuła… jaka fabuła?! przeciętna oprawa graficzna motyw wojny mógłby być ciekawszy
Zebraliśmy dla Was solidną porcję recenzji sprzętu Lenovo Legion, które w ostatnim miesiącu ukazały się w sieci. Wśród nich testy laptopów i akcesoriów Lenovo Legion.
Urządzenia Lenovo Legion tworzymy z myślą o Was, graczach. Jesteśmy otwarci na Wasze sugestie i wsłuchujemy się w potrzeby zarówno e-sportowców, jak i początkujących graczy. W naszej ofercie znajdziecie komputery, laptopy dla graczy, ale także akcesoria – myszki, zestawy słuchawkowe, mechaniczne klawiatury dla graczy, a nawet podkładki.
Recenzje sprzętu Lenovo Legion regularnie pojawiają się w różnych miejscach sieci oraz w prasie drukowanej. Zastanawiacie się czy warto kupić laptopy i komputery Lenovo Legion? Być może poniższe testy pomogą Wam dokonać właściwego wyboru.
„Na pochwałę zasługuje postęp w jakości zastosowanych do wykonania obudowy materiałach. Nadal w całości są to tworzywa sztuczne, ale znacznie sztywniejsze i przyjemniejsze w dotyku, niż w przypadku poprzednika. Nie ma tu mowy o skrzypieniu obudowy, a uginanie się pulpitu roboczego jest minimalne. Gorzej jest w przypadku ekranu, ale rekompensowane jest to cienkimi ramkami i ogólną dobrą jakością matrycy. Pozytywnie wypada też jakość klawiatury. Za takie pieniądze nie mogę mieć również zastrzeżeń co do wydajności – na Lenovo Legion Y530 pograsz we wszystkie najnowsze gry, zmontujesz wideo w 4K i przygotujesz projekt w programach 3D. A to wszystko w laptopie, który waży 2.3 kilograma i przy niezłej baterii może również służyć jako narzędzie do pracy i rozrywki w podróży. (…)”
„Lenovo ponownie nie zawiodło i dostarczyło graczom ładny i porządnie wykonany headset za niewielkie pieniądze. Atutem słuchawek jest także niezła jakość dźwięku, przez co słuchawki mogą służyć nie tylko do grania, ale również do słuchania muzyki.”
Zalety Lenovo Legion Stereo Headset według testującego:
„Lenovo IdeaPad 330-15ICH to laptop multimedialny stworzony do zastosowań domowych. W tej roli dla mniej wymagających użytkowników sprawdzi się dość dobrze. Co prawda bywa gorący pod obciążeniem, ale ekstremalne obciążenie raczej rzadko występuje w warunkach domowych. Narzekać można na niższą od spodziewanej wydajność CPU, ale zasadniczo jest ona i tak znacząco lepsza od tej, jaką mogą zaoferować laptopy z popularnymi procesorami niskonapięciowymi. (…) Wygodna klawiatura pozwoli na komfortową pracę z dokumentami (pisanie tej recenzji przychodziło bez problemu), rozlokowanie portów peryferyjnych jest z punktu widzenia użytkownika praworęcznego idealne, zastosowany w testowanym egzemplarzu zestaw dysków powinien zadowolić nawet zaawansowanego użytkownika, cicha praca to także niebagatelny plus a i każdą współczesną grę można na tym laptopie odpalić w wolnej chwili. Na koniec wypada jeszcze pochwalić zawiasy – nie tylko za szeroki zakres ruchu, ale także za dość stabilne utrzymywanie wyświetlacza w danym położeniu.”
„Słuchawki dla gracza to jedna z podstaw, a Lenovo doskonale wie, czego im potrzeba. Są wygodne, lekkie, zadowalają dźwiękiem. A cena jest bardzo uczciwa.”
„Klawiatura od Lenovo to kawałek porządnego sprzętu. Dosłownie, bo rozmiarami jest naprawdę duża (520 x 190 x 38 mm). A do tego dochodzi jeszcze dodatkowa podkładkę pod ręce. I to jak najbardziej jest spory plus, bo duża przestrzeń pozwala na lepsze rozłożenie klawiszy a także zamontowanie dodatkowych – co dla graczy jest bardzo ważne. (…) Cena za taki sprzęt? 199 zł – rozsądnie. W moich odczuciach klawiatura Lenovo Y nie odbiega jakościowo od produktów z najwyższej półki. Można powiedzieć, że to sprzęt z górnej półki za pół ceny. Będąc zadowolonym właścicielem klawiatury innej marki, ale kilkukrotnie droższej – nie widzę różnicy w codziennym użyciu.”
Nadszedł dzień, na który czekały miliony graczy na całym świecie. 20 listopada 2018 roku to dzień oficjalnej premiery gry Battlefield V. Wiele osób, w tym my, w nową produkcję Electronic Arts i DICE zagrywa się już od kilkunastu dni. Nie będziemy Was czarować: nie zawiedliśmy się, a Battlefield V, wbrew wcześniejszym obawom, jest grą wciągającą, przemyślaną i… piękną. Tak, to jeden z najpiękniejszych tytułów obecnej generacji.
Twórcy Battlefield V w przeciwieństwie od załogi odpowiedzialnej za Call of Duty: Black Ops 4 nie zrezygnowali z trybu dla jednego gracza. W nowej odsłonie popularnego cyklu poznamy po raz kolejny Opowieści Wojenne, przedstawiające historie zwykłych ludzi stojących w obliczu II Wojny Światowej. O ile Battlefield 1 przedstawiał je w sposób mistrzowski, to w „piątce” misje są zrobione jakby… na siłę. Wcielając się w norweską bojowniczkę ruchu oporu, senegalskiego wojownika i brytyjskiego kryminalistę spoglądamy na okrucieństwa wojenne ich oczyma.
Misjom brakuje rozmachu charakterystycznego dla Battlefielda 1, z postaciami trudno jest się zaprzyjaźnić i aspekty fabularne zostały potraktowane troszkę po macoszemu. Postawiono na otwarte mapy i oddano w ręce graczy pewną dowolność w przechodzeniu kolejnych misji, ale nie ma tutaj emocji, które zachęcałyby do ich powtórzenia po jednokrotnym ukończeniu kampanii. Kampania trwa z reszta zaledwie 3-4 godzinki i jedynym dobrym powodem, dla którego warto ją zaliczyć, jest poznanie nowych mechanik gry (a jest ich trochę) i… przedmioty kosmetyczne, które gracze otrzymują za ukończenie poszczególnych epizodów.
Nie martwcie się jednak umiarkowanie ekscytującym „singlem”, bowiem w serii Battlefield clou zabawy był zawsze tryb rozgrywki wieloosobowej. Battlefield V nie tylko nie jest gorszy od poprzedniej odsłony serii, ale wprowadza liczne usprawnienia zabawy. Usprawnienia są na tyle znaczące, że zamykają usta osobom, które sugerowały, iż Battlefield V „będzie zapewne przypominał DLC do Battlefielda 1”.
BATTLEFIELD V – NOWOŚCI JEST MNÓSTWO!
Pierwszą z nowości są Wielkie Operacje, czyli rozwinięcie Operacji z Battlefielda 1. Każda z rozgrywek w ramach WO trwa kilka „dni bojowych”, a wszystko zaczyna się od Desantu. Dla przykładu, na mapie Narwik Desant skupia się na próbie sił między starającymi się zniszczyć działa artyleryjskie spadochroniarzami i ich obrońcami. Atakujący dostają się na miejsce akcji falami samolotów. Każdy z żołnierzy może zdecydować, w którym miejscu chce wyskoczyć. Kiedy uda wam się wylądować, musicie współpracować z drużyną, by zlokalizować bomby i zniszczyć umocnienia wroga.
Rywalizacja w ramach danego dnia toczy się na innej kombinacji map i trybów. Wszystkiemu towarzyszy wojenna fabuła uzasadniająca wydarzenia mające miejsce na ekranie. Od wyników kolejnych starć zależy rozwój fabuły oraz wygląd pola walki. Jeśli walka na przestrzeni całego konfliktu będzie dostatecznie zacięta, dojdzie do Ostatecznej Rozgrywki. Podczas niej gracze… nie mogą się odradzać. Przegrywa drużyna, której wszyscy członkowie zostaną zabici. Ilość dostępnej amunicji (lub jej brak) zależeć będzie od skuteczności drużyny w poprzednich dniach. Tu docieramy do drugiej istotnej zmiany: zwiększonego nacisku na współpracę w obrębie 4-osobowego oddziału.
W Battlefieldzie V znacząco zwiększono rolę poszczególnych klas. Amunicji jest naprawdę mało i bez żołnierza wsparcia w pobliżu szybko wyprztykacie się z pocisków. Kolegów z 4-osobowej drużyny wskrzeszać może każdy wojak, ale medycy robią to zdecydowanie najszybciej. Regeneracja punktów zdrowia jest szalenie wolna i bez apteczek medyka… będzie ciężko. Można wprawdzie korzystać z opatrunków osobistych, ale ich skuteczność jest mizerna. Rola dowódcy drużyny jest teraz większa, a gra zachęca do wykonywania jego rozkazów. Po uzbieraniu odpowiedniej liczby punktów dowódca może na przykład zesłać na linię wroga… rakietę V1. Jak widzicie, na polu walki dzieje się sporo.
Wzięcie udziału w pełnej kampanii Wielkich Operacji może trwać nawet godzinę, ale rozgrywka wcale się nie dłuży. Podobnie jak w innych trybach w Battlefield V szybko pojawia się syndrom „jeszcze pięciu minut”. Pięć minut przeradza się w piętnaście i ani się obejrzycie, a przeskoczycie do kolejnej rozgrywki. Jest to zasługa przede wszystkim świetnie odwzorowanego klimatu wielkoskalowego konfliktu.
Trzecią ze znaczących zmian, które znakomicie poprawiły miodność rozgrywki, jest udoskonalony system progresji. Zapomnijcie o nużących na dłuższą metę nagrodach z Battlefielda 1. Teraz personalizacja żołnierza oraz dostępnych w grze pojazdów jest niesamowicie rozbudowana. Zmienić można teraz nie tylko skórki nakładane na poszczególne elementy broni i pojazdów oraz wyposażenie. Wraz ze zdobywaniem punktów doświadczenia doskonalić można umiejętności żołnierza w zakresie obsługi danego typu broni, odblokować umiejętności przydatne na polu walki, a nawet specjalne gadżety montowane na poszczególne pojazdy – choćby osłony gąsienic w czołgu. Co więcej, odblokować można różne rodzaje czołgów, różniące się od siebie zachowaniem na polu walki. Niuansów jest znacznie więcej i systemowi progresji można śmiało poświęcić osobny artykuł.
WOJNA JESZCZE NIGDY NIE BYŁA TAK REALISTYCZNA
Battlefield V tworzy tak fenomenalną atmosferę teatru szeroko zakrojonych działań wojennych, że momentami aż trudno w to uwierzyć. Zaczyna się od oprawy graficznej, która została dopracowana w najdrobniejszych detalach. Gra wygląda fenomenalnie już w rozdzielczości Full HD. Pola walki wyświetlane wysokich lub ultra detalach po prostu zapierają dech w piersiach. Jeśli nie macie monitorów 4K lub Wasz sprzęt nie radzi sobie z wyższymi rozdzielczościami, możecie za pomocą suwaka aktywować supersampling tekstur w zakresie do 200%. Dzięki temu gra wyświetlana nawet na monitorach „tylko” Full HD jest bajecznie szczegółowa. Battlefield V jest też jedną z pierwszych gier oferujących wsparcie dla technologii NVIDIA RTX. Nowe karty graficzne NVIDIA GeForce RTX, będące w stanie obsłużyć ray tracing, zapewniają nie tylko najwyższą wydajność, ale także pozwalają wyświetlić jeszcze bardziej realistyczny obraz. Co ciekawe, do uruchomienia Battlefielda V wcale nie trzeba nowoczesnego komputera i gra wygląda, i działa dobrze nawet na leciwym już GeForce GTX 960 i procesorze z rodziny Core i5.
Ogromne mapy będące w stanie pomieścić nawet 64 graczy są doskonale przemyślane i urozmaicone, a pokonanie ich na piechotę wzdłuż i wszerz trwa wieczność. Na otwartych przestrzeniach nie brakuje bujnej roślinności, urozmaiconej rzeźby terenu, ale także domów i gospodarstw stanowiących schronienie przed bronią niskokalibrową i doskonałe punkty do okopania się. Wszystkie struktury można niszczyć, ale gracze mogą je też umacniać, co jest nowością w Battlefield V. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby w wyznaczonym miejscu żołnierze wykopali okop, zabili okna deskami lub wznieśli strukturę defensywną z worków z piaskiem. Takie umocnienia są w stanie diametralnie zmienić przebieg walki. Przez areny działań suną czołgi, stanowiące wsparcie dla piechoty, nad głowami graczy latają samoloty – wszystkie pojazdy są oczywiście sterowane przez graczy. Wielkiej wojennej rozróbie towarzyszy udźwiękowienie, którego nie powstydziłby się dobry, hollywoodzki film. Pole wirtualnej walki jeszcze nigdy nie było tak realne.
Nowe mechanizmy rozgrywki, czwarta kampania, tryb kooperacyjny, Battle Royale, bronie, pojazdy, mapy, a nawet tryby gry będą wprowadzane wraz z kolejnymi aktualizacjami. Wszystkie dodatki do Battlefielda V będą bezpłatne, co potwierdziło już EA. Pierwszy rozdział wprowadzi do gry kolejny epizod dla pojedynczego gracza – „Ostatni Tygrys”, nową mapę „Panzerstorm”, udostępni poligon treningowy oraz da szansę wyróżnienia się na polu bitwy dzięki personalizacji pojazdów. Wszystko to już 4 grudnia. Kolejny rozdział, debiutujący w styczniu, wprowadzi tryb współpracy o nazwie Siły Połączone, a także zapewni nowe tryby gry – Szturm oraz Drużynowy Podbój. W rozdziale trzecim zostanie wprowadzony oczekiwany tryb Battle Royale oraz nowa mapa w Grecji. Po nich pojawią się kolejne aktualizacje dodające nowe pola bitwy.
Po tym co zobaczyliśmy już na etapie premiery Battlefielda V nie możemy doczekać się tego, co przyniesie przyszłość. Widać, że Electronic Arts miało przede wszystkim mnóstwo świetnych pomysłów na wciągającą rozgrywkę wieloosobową, a kampanię dla jednego gracza dodało… jakby z obowiązku. To nic, jesteśmy w stanie przymknąć na to oko – mało kto kupuje takie produkcje dla „singla”. Zawartości w różnorakich trybach multiplayer jest tu przecież tak wiele, że z powodzeniem można by nimi obdarzyć kilka dobrych gier. Jeśli do tego wszystkiego dodamy fakt, że w marcu w grze pojawi się modny od jakiegoś czasu tryb Battle Royale… Battlefielda V po prostu nie da się nie lubić. Tytuł ten urzeka klimatem wielkoskalowego pola walki, piękną grafiką i możliwościami jakie daje w zakresie personalizacji żołnierzy. Battlefield V to bezapelacyjnie najlepsza gra wieloosobowa w realiach II Wojny Światowej.
Mocne strony:
Słabe strony:
fenomenalny klimat pola walki garść innowacji angażujący system progresji szerokie możliwości w zakresie personalizacji żołnierza ogromne, ciekawe mapy możliwość destrukcji otoczenia nacisk na współpracę wciągająca rozgrywka piękna oprawa graficzna świetne udźwiękowienie obsługa technologii NVIDIA RTX bezpłatne dodatki!
Nie ma co ukrywać, Wiedźmin 3: Dziki Gon był naprawdę świetną grą. Za sprawą tego tytułu CD Projekt RED jest uwielbiany przez miliony ludzi na całym świecie. Sprawił on, że każdy z niecierpliwością czeka na kolejne produkcje studia, takie jak Cyberpunk 2077. Niedawno głód na nie został co nieco zaspokojony – poprzez niespodziewaną grę Wojna Krwi: Wiedźmińskie opowieści, która pierwotnie miała być kampanią fabularną w Gwincie, a która zadebiutowała na rynku obok wieloosobowej karcianki.
Oczywiście, nie mogliśmy w Wojnę Krwi nie zagrać i nie przygotować dla Was jej recenzji. Wreszcie, po spędzeniu długich godzin w grze jesteśmy gotowi na to, aby podzielić się naszymi odczuciami z zabawy.
Czym jest Wojna krwi?
Wojna Krwi: Wiedźmińskie Opowieści przedstawia wydarzenia, które miały miejsce w wiedźmińskim świecie przed akcją z pierwszej gry z serii Wiedźmin. Główną bohaterką gry jest Meve, królowa Lyrii i Rivii, która nagle musi stawić czoła Imperium Nilfgaardu. To rozpoczęło swoją inwazję na jej i inne okoliczne kraje. Podczas przygody poznajemy wiele niezależnych postaci znanych z książek Sapkowskiego, a także mamy okazję zwiedzić niewidziane dotąd w grach krainy.
Wojna Krwi jest produkcją eksperymentalną. Jej świat przypomina bowiem co nieco świat z serii Heroes of Might & Magic, w którym poruszamy się po świecie naszym bohaterem i armią, zbierając surowce potrzebne do rozbudowywania naszego obozu i odkrywając kolejne miejsca, jednakże bitwy toczone są tutaj zupełnie inaczej – z pomocą kart, jak w Gwincie. Mamy więc tu do czynienia z połączeniem karcianki, przygodówki, strategii i RPG, w którym podejmowane przez nas decyzje mają wpływ na dalszy przebieg rozgrywki.
Fabularnie CD Projekt RED jak zwykle nie zawodzi
Zabawę w grze rozpoczynamy w momencie powrotu Meve do jej królestwa, gdzie po drodze do stolicy musimy stawić czoła niespodziewanie siejącym spustoszenie bandytom. Poznajemy tu pierwsze postaci, takie jak samą królową, hrabiego Caldwella czy Raynarda, a także uczymy się zasad rozgrywki. Z czasem dowiadujemy się, że Nilfgaard rozpoczął swoją kolejna inwazję na Królestwa Północy i zmierza na miasto Dravograd. Królowa oczywiście rusza z odsieczą, a my kierujemy jej poczynaniami.
No cóż, na temat samej fabuły nie możemy powiedzieć Wam więcej, z oczywistych względów. Jest ona jednak świetna i pełna zwrotów akcji, przez co trudno trzymać język za zębami. Chociaż sam prolog gry, którego przejście nam zajęło około 5 godzin, może wydawać się niektórym nieco nudnawy, warto wytrwać w Wojnie Krwi do kolejnych rozdziałów historii, rozgrywających się na kolejnych obszarach świata Wiedźmina.
Na szczególną pochwałę zasługuje narracja w grze. Dialogi i wypowiedzi postaci są napisane tak dobrze jak Wiedźminie 3. W zależności do swojego pochodzenia, wychowania czy sposobu bycia, każda postać mówi w inny sposób i posługuje się innym słownictwem, co nadaje im autentyczności. A narrator? Gdy ten cokolwiek czyta, można zamknąć oczy i rozkoszować się tym co mówi, wyobrażając sobie opisywane wydarzenia, zupełnie jakbyśmy słuchali audiobooka.
Skoro mowa o postaciach, warto dodać, jak barwne te są. Poza stanowczą i mądrą królową mamy w Wojnie Krwi do czynienia z doradcą, który, jak to niektóre postacie powtarzają, powinien wyjąć kopie z rz**i, a także nietypowym bandytą czy rycerzem parającym się pracą Wiedźmina. Jeśli myśleliście, że gra nie poradziłaby sobie z tym, iż to nie Geralt jest głównym bohaterem, byliście w ogromnym błędzie. Meve doskonale radzi sobie z tym brzemieniem.
WOJNA KRWI COŚ NAM PRZYPOMINA
Trochę „hirołsy”
Jak już wspomnieliśmy, w Wojnie Krwi poruszamy się naszą bohaterką po różnorodnych mapach niczym w Heroes of Might & Magic, choć oczywiście nie w turach. Tutaj także zbieramy surowce, które potrzebne są nam do rozbudowywania naszej armii oraz do powiększania naszego obozu. W tym świecie po drodze możemy jednak spotkać postaci, z którymi możemy wchodzić w interakcje wpływające na fabułę gry, czy też takie mniej ważne, które po prostu mają do powiedzenia coś ciekawego, zabawnego, bądź odpowiadającego panującemu klimatowi.
Jeśli chodzi o sam obóz, stanowi on naszą siedzibę. Znajduje się w nim wiele konstrukcji, które stale możemy ulepszać, co daje nam dostęp do nowych kart czy pozwala nam na powiększenie talii. My najbardziej lubiliśmy odwiedzać w obozie Kantynę, w której można prowadzić konwersacje z wszystkim postaciami, które dotychczas dołączyły do naszej drużyny. Ważnym elementem bazy jest również plac ćwiczebny, na którym możemy testować nasze zestawy kart.
Obóz jako całość świetnie pasuje do wojny krwi. Przypomina on nam stale, że nie jesteśmy wiedźminem, który przemierza świat samotnie, a władczynią, która posiada własną armię i która musi zapewnić tej armii odpowiednie warunki do życia.
Gwint dla jednego gracza
W przeciwieństwie do tego, z czym mamy do czynienia w Heroes of Might & Magic, w Wojnie Krwi każda bitwa rozgrywana jest jako potyczka karciana rodem z Gwinta. Tu nie walczymy jednak z innymi graczami, a komputerem. Odmienne od Gwinta są tutaj też opisy i umiejętności wielu kart.
Aby upewnić się, że tego typu bitwy nas nie znudzą, CD Projekt Red zastosował ciekawe rozwiązanie. Nie każda potyczka w grze to bowiem potyczka pełnowymiarowa, jak w Gwincie. Często mamy do rozegrania po prostu jedną rundę.
Najciekawsze spośród wszystkich potyczek są tak zwane Zagadki. W ich ramach często musimy pokonać jakiegoś potwora, pozbyć się czegoś z planszy, odpowiednio ułożyć karty, czy nie dać Meve zginąć. Zadania te musimy realizować z pomocą predefiniowanych zestawów kart. Niektóre zagadki są naprawdę świetne i przy wielu z nich trzeba się nieźle nagłówkować. Nie zabrakło w nich także… easter eggów. Najlepiej będzie, jeśli sami przekonacie się jakich.
Warto wspomnieć, że często bitwy w grze są fabularyzowane. Podczas gdy my będziemy układać sobie na planszy kolejne karty, nasi bohaterowie będą ze sobą rozmawiać, czy też wymieniać się obelgami z przeciwnikiem.
Ogólnie rzecz biorąc, bitwy w Wojnie Krwi są ciekawą odskocznią od rozgrywek w Gwincie. Odmienne zasady i opisy kart sprawiają, że nie mamy do czynienia z kalką z sieciowej karcianki.
CZY COŚ W WOJNIE KRWI SIĘ NAM NIE PODOBA?
Kwestia muzyki i obrazu
Wiemy, że niektórzy mogli przywyknąć do trójwymiarowej grafiki z Wiedźmina 3, niemniej dwuwymiarowa grafika z Wojny Krwi prezentuje się niezwykle ładnie. Komiksowy styl, w którym zaprojektowane zostały postaci, mapy i krajobrazy naprawdę przypadły nam do gustu. Z trójwymiarem także mamy w tej grze do czynienia, ale podczas samych bitew. Wygląda on już nieco gorzej, ale stanowi on niezłe tło dla animacji, które możemy podziwiać w ramach potyczek.
Jeśli podobała Wam się muzyka w Wiedźminie 3, to i ta z Wojny Krwi powinna się Wam spodobać. Jest ona utrzymana w tym samym stylu, a to przez to, że ponownie odpowiada za nią Marcin Przybyłowicz. Muzyka jest klimatyczna i świetnie dopasowana do wydarzeń w grze. Warto pochwalić również dobór aktorów dubbingowych, którzy świetnie wczuli się w swoje role. Nawet postaci drugo i trzecioplanowe brzmią tutaj przekonująco.
Czy Wojna Krwi to gra idealna?
No cóż, gier idealnych najzwyczajniej w świecie nie ma. Naszym zdaniem jednak Wojna Krwi to produkcja, która może pochwalić się bardzo małą ilością bolączek. Przede wszystkim w grze denerwowały nas nieliczne bugi związane z działaniem kart. Było ich jednak bardzo mało i wierzymy, że zostaną one naprawione w przyszłych aktualizacjach.
Za wadę można również uznać to, że gra nie karze nas za przegrane potyczki. Gdy nam się coś nie uda, możemy po prostu zacząć walkę od początku. Niektórzy narzekają również, że nawet na najwyższym poziomie trudności gra nie stanowi wielkiego wyzwania. Rzeczywiście, z czasem armię można rozwinąć na tyle, że niemal każda bitwa jest banalnie prosta, ale graliśmy tylko na najniższym poziomie trudności, więc trudno ocenić nam, czy tak samo jest na tych wyższych.
Nie ma co ukrywać, tak jak wiele osób nie spodziewaliśmy się niczego wielkiego po Wojnie Krwi. Otrzymaliśmy jednak grę, która świetnie łączy cechy wielu gatunków, a na przejście której potrzeba kilkudziesięciu godzin. Naszym zdaniem dla fanów prozy Sapkowskiego i gier z serii Wiedźmin jest to pozycja obowiązkowa. Z pewnością nie pożałujecie spędzonego przy niej czasu.
Mocne strony:
Słabe strony:
ciekawa fabuła świetna narracja możliwość podejmowania wyborów mających wpływ na dalszy przebieg gry unikatowe zagadki wiedźmiński klimat genialnie napisane postaci świat większy niż się spodziewaliśmy przyjazna dla oka oprawa wizualna
nieliczne błędy związane z kartami gra nie karze za przegrane potyczki
Zebraliśmy dla Was solidną porcję recenzji sprzętu Lenovo Legion, które w ostatnim miesiącu ukazały się w sieci. Wśród nich testy laptopów i akcesoriów Lenovo Legion.
Urządzenia Lenovo Legion tworzymy z myślą o Was, graczach. Jesteśmy otwarci na Wasze sugestie i wsłuchujemy się w potrzeby zarówno e-sportowców, jak i początkujących graczy. W naszej ofercie znajdziecie komputery, laptopy dla graczy, ale także akcesoria – myszki, zestawy słuchawkowe, mechaniczne klawiatury dla graczy, a nawet podkładki.
Recenzje sprzętu Lenovo Legion regularnie pojawiają się w różnych miejscach sieci oraz w prasie drukowanej. Zastanawiacie się czy warto kupić laptopy i komputery Lenovo Legion? Być może poniższe testy pomogą Wam dokonać właściwego wyboru.
„Docenić należy dobrą, jak na tego typu konstrukcję, kulturę pracy, szybki nośnik SSD, podniesiony limit mocy CPU, który sporo daje w testach procesorowych, niezły, jak na laptop przeznaczony dla graczy, czas działania na zasilaniu akumulatorowym, całkiem łatwy dostęp do podzespołów oraz dobrą, znacznie lepszą niż w poprzedniku, płytkę dotykową. Ekran jest wystarczający do zadań stawianych przed tym sprzętem, chociaż mógłby być jaśniejszy. Duży plus należy się za bogaty zestaw portów, w tym rzadko spotykane w laptopach z Optimusem i zwykle stosowane w znacznie droższych konstrukcjach HDMI 2.0 oraz mini-DisplayPort, pozwalający korzystać z techniki G-Sync na zewnętrznych monitorach. (…) Trzeba pochwalić bardziej stonowany wygląd nowego Legiona oraz cienkie ramki matrycy. Jakość wykonania, w tym spasowanie elementów, nie budzi zastrzeżeń, chociaż sztywność zastosowanego plastiku nie jest najlepsza. Jest to trochę zaskoczeniem, ponieważ we wcześniejszym modelu było pod tym względem znacznie lepiej, mimo że nie idealnie.”
„Jak na maszynę do grania Lenovo Legion Y530-15ICH należy wciąż do rozwiązań budżetowych. Widać to choćby po solidnej, ale plastikowej obudowie laptopa, jak również po użytej karcie graficznej – całkiem sprawnej, ale na pewno nie dorównującej najwydajniejszym modelom. W cenie niewiele wyższej niż testowany przeze mnie niedawno IdeaPad 330-17ICH, maszyna oferuje znacznie lepszą wydajność, gdyż nieskrępowaną termicznym dławieniem, ekran o dobrej jasności i reprodukcji kolorów, i niezły dźwięk (jak na piszczałki wbudowywane w laptopa). (…) Warto pamiętać, że producent oferuje dla wszystkich urządzeń z rodziny Legion Y530 dość szczególny i bardzo korzystny pakiet serwisowy – jeśli w ciągu 30 dni od zakupu zarejestrujemy produkt, to w przypadku awarii Lenovo daje sobie na naprawę 5 dni, a jeśli terminu nie dotrzyma, klient otrzymuje zwrot pieniędzy za laptopa i… naprawiony sprzęt.”
Zalety Lenovo Legion Y530 według testującego:
Sześciordzeniowy, dwunastowątkowy procesor 8 generacji o bardzo dobrej wydajności
Efektywne chłodzenie
Bardzo szybki SSD
Grafika o wydajności wystarczającej do obsługi nowych gier
Ekran IPS z niezłym odwzorowaniem kolorów, dobrą jasnością i odświeżaniem 144 Hz
Porty HDMI i mDP w wersjach umożliwiających przekazywanie obrazu UHD z HDCP 2.2
Białe podświetlenie klawiatury
Bardzo dobra kultura pracy pod niewysokim obciążeniem
„Jest wygodny w użytkowaniu i wydajny w grach (jak na taką konfigurację). W kilku przeprowadzonych testach okazał się lepszy nawet od modelu Y720, lecz trzeba przyznać, że jego siła tkwi w CPU 8. generacji. Co nie znaczy, że reszta podzespołów nie potrafi dotrzymać mu kroku. Mamy tu szybki dysk, przyzwoitą kartę graficzną i ilość RAM-u, które zostały idealnie dopasowane ceną i wydajnością do rozgrzanej i5-8300H. W ocenie końcowej należy również uwzględnić zastosowany design, który łączy w sobie biznesową elegancję i łatwą obsługę. Niejako producent odrzucił myśli o nadaniu laptopowi gamingowego charakteru, przez co staje się bardziej przystępny dla każdej grupy odbiorców.”
Zalety Lenovo Legion Y530 według testującego:
elegancki design
wydajność (jak na zestaw z GTX 1050 TI)
idealne zagospodarowanie przestrzeni dla ekranu i klawiatury
„Najczęściej sporym minusem matryc TN (ang. twisted nematic) – a taką zastosowano w Y25F – jest słabe odwzorowanie kolorów i fatalne kąty widzenia. Ale nie tutaj: średnia delta E wynosi jedynie 5,46, co jest wynikiem lepszym od wielu tanich monitorów IPS. Podobnie jest z kątami widzenia, które – jak na zastosowaną technologię – są dobre. W praktyce okazują się wystarczające do oglądania filmów w więcej niż dwie osoby. (…) Co nie mniej ważne dla przeciętnego użytkownika, fabryczna kalibracja jest bardzo dobra – temperatura barw jest bliska wzorcowych 6500 K. To nie koniec pochwał, bo przy tym wszystkim Lenovo udało się utrzymać przystępną cenę.”
Call of Duty: Black Ops 4 to jedna z najgorętszych premier tego roku. Nie mogliśmy powstrzymać się przed zagraniem w tę budzącą ogromne kontrowersje grę. Jesteśmy gotowi, by podzielić się z Wami naszymi wrażeniami na jej temat.
Na Call of Duty: Black Ops 4 gracze czekali z wypiekami na ustach. Ogromny szok wywołała kilka miesięcy temu informacja, że gra pozbawiona będzie zupełnie kampanii dla jednego gracza. To prawda, w Black Ops 4 singla po prostu… nie ma! Jest za to budzący przed premierą wcale niemałą ciekawość graczy tryb Blackout, czyli battle royale w wydaniu Treyarch. Nowe Call of Duty w wersji na PC dostępne jest tym razem wyłącznie na platformie Battle.net. Czy warto zapłacić za grę aż 219 złotych?
Od razu po przejściu do menu głównego gry widać, że nowe Black Ops 4 próbuje zadowolić każdego – oprócz miłośników rozgrywki jednoosobowej, rzecz jasna. Nowe Call of Duty proponuje graczom tryby rozgrywki typowe dla sieciowych FPSów, ale także nowość w postaci trybu Blackout (battle royale) i znany z wcześniejszych odsłon tryb Zombie. Dosłownie każdy rodzaj zabawy gwarantuje tutaj nieco odmienne emocje i trudno oprzeć się wrażeniu, że Black Ops 4 to coś jak „trzy gry w jednej”. Trzy diametralnie odmienne od siebie gry.
Blackout to największa z nowości, która podzieliła środowisko fanów serii. Powiela ona schemat znany z innych gier typu battle royale i próżno tu doszukiwać się czegoś „ekstra”. Ot, 88-100 graczy wyskakuje z helikopterów i szybuje do upatrzonej z góry lokacji. Następnie gracze zbierają rozsiane po mapie bronie i elementy wyposażenia, walcząc o przetrwanie i uciekając do centrum stale zwężającej się „bezpiecznej strefy”. Zabawa jest wciągająca i całkiem satysfakcjonujaca, ale Treyarch mogło postarać się o coś więcej. Największą zaletą i wyróżnikiem Black Ops 4 są zróżnicowane lokacje na mapie i… tak naprawdę tylko tyle. Na plus przemawia także brak gliczy i błędów będących prawdziwą zmorą konkurencyjnego PUBG.
Wspólnym mianownikiem wszystkich trybów jest oprawa wizualna. Niestety, Call of Duty z roku na rok wygląda… coraz gorzej – silnik jest w końcu jedynie modyfikowany od 10 lat. Jeżeli liczycie tutaj na piękną oprawę graficzną, to trafiliście pod zły adres. Mówiąc krótko: do Battlefielda 5 produkcja od Treyarch nie ma startu. Nawet grając w wysokiej rozdzielczości tekstury nie są zbyt szczegółowe, a gra wygląda tak, jakby stworzono ją kilka lat temu. Najbardziej okazale wszystko prezentuje się w trybie Zombie, gdzie lokacje są ciasne i twórcy mieli możliwość szczegółowego ich dopracowania. Gigantyczna mapa w trybie Blackout to doskonały przykład tego, że Treyarch musiało ratować się wieloma sztuczkami technologicznymi, by znaleźć balans pomiędzy jakością grafiki, a… jakością rozgrywki sieciowej. Nie można natomiast odmówić twórcom CODa kreatywności. Wielka mapa z Blackout zaprojektowana jest w sposób pomysłowy – tylko i aż. A inne mapy?
Call of Duty: Black Ops 4 wypada w tej kwestii bardzo nierówno. Najlepiej prezentują się lokacje, które zwiedzamy w trybie Zombie. Pełne są zakamarków, przeróżnych sekretów i widać, że zostały skonstruowane od podstaw na potrzeby tej właśnie gry. Mapa z trybu Blackout jest kolosalna i pomimo że sprawia wrażenie pustej, umieszczono na niej kilka naprawdę ciekawych lokalizacji. Nie różni się ona jednak znacząco od tego, co znacie z PUBG, czy też Fortnite. Ot wielki plac zabaw, na którym o przetrwanie walczy maksymalnie 100 graczy w trybie solo lub drużynach 2 i 4-osobowych. W pozostałych trybach rozgrywki znajdziemy 14 map, z czego 5 stanowią przeprojektowane mapy z pierwszej odsłony serii Black Ops. Pamiętacie jeszcze Nuketown? W nowej odsłonie Call of Duty po raz kolejny będziecie mogli na niej zawalczyć. Mapy są jednak niewielkie i o ile dla fanów serii będą „normalne”, to dla sporej rzeszy graczy okażą się klaustrofobiczne. Wymusza to zawrotne tempo rozgrywki, które… Nie każdemu się spodoba.
CZYM JESZCZE CALL OF DUTY: BLACK OPS 4 ZADOWALA I CZYM ROZCZAROWUJE?
Call of Duty: Black Ops 4 idzie śladami poprzednich części cyklu i jest ostrą naparzanką, w której gracze nierzadko giną kilka razy na minutę. Rozgrywki w trybach Team Deatmatch i nowym Heist trwają czasami kilkanaście sekund. W trybach Deatmatch i Control trup ściele się równie gęsto, ale po śmierci gracz nie jest zmuszony czekać na odrodzenie się do końca rundy. Niestety, balans na serwerach jest kiepski i nierzadko początkującym graczom przychodzi mierzyć się z drużyną złożoną z graczy na maksymalnym poziomie. Efekt? Brak przyjemności z gry i notoryczne opuszczanie sesji przez sfrustrowanych przedstawicieli poszczególnych drużyn. Twórcy muszą popracować jeszcze także nad balansem broni w grze. Gracze korzystający z karabinów snajperskich uśmiercających jednym celnym strzałem są na niektórych mapach sporym utrapieniem.
Od strony mechaniki wprowadzono nowość w postaci pasków zdrowia. Od teraz nad głowami oponentów widać pasek zdrowia i pancerza. Treyarch zrezygnowało z automatycznej regeneracji zdrowia, którą zastąpiono tutaj manualnym leczeniem. Gracze muszą pamiętać o korzystaniu z pojawiających się cyklicznie w ekwipunku apteczek. Po co Treyarch wprowadziło taką zmianę? Trudno jest tu znaleźć sensowne wytłumaczenie. Studio zdecydowało się także reaktywować specjalistów z unikalnymi broniami i umiejętnościami, ale nie zostali oni dopracowani. Ich umiejętności są nierówne – jedne wręcz nieużywalne, inne – potrafiące uprzykrzać zabawę całej drużynie przeciwnej. Nowość w postaci trybu Heist, dającego możliwość kupowania broni i wyposażenia za wykradzioną walutę to jedyna z większych nowości i trudno mówić, by wnosiła ona większy powiew świeżości. Niestety, w ogólnym rozrachunku, na tle pozostałych dwóch trybów klasyczne formy rozgrywki prezentują się po prostu słabo.
Tak naprawdę większych zastrzeżeń nie można mieć jedynie do trybu Zombie. Ten od pewnego czasu ciągnie kultową serię gier „za uszy”. W trybie Zombie w Black Ops 4 zabawa rozgrywa się na trzech rozbudowanych mapach (okręt Titanic, więzienie Alcatraz, starożytne Koloseum), a bohaterami są postacie dysponujące unikalnymi, nadnaturalnymi zdolnościami. Tu nie ma miejsca na realizm. Szerokie możliwości personalizacji umiejętności oraz dopasowania arsenału do swoich preferencji, w połączeniu z możliwością eksterminowania hord truposzy dają niesamowitą frajdę. Frajdę tym większą, jeśli gracie w gronie znajomych – z losowymi graczami bywa różnie. W trybie Zombie nie brakuje sekretów i znajdziek, elementów magii, możliwości ulepszania przedmiotów i starć z potężnymi bossami.
Trudno jest oprzeć się wrażeniu, że Call of Duty: Black Ops 4 to produkcja stworzona głównie ze względu na rosnącą modę na gry typu battle royale. Blackout w Black Ops 4 jest trybem naprawdę dopracowanym. Trudno jest jednak przyznać, by oferował coś więcej, niż konkurencja. Zabawa jest niezła i… w zasadzie tyle. Niezmiennie solidnie prezentuje się tryb Zombie. Zapewnia sporą dawkę zabawy, o ile… Black Ops 4 kupujecie właśnie dla tego trybu rozgrywki. Pozostałe tryby zabawy wieloosobowej to dokładnie to samo, co wszyscy widzieliśmy w kilku poprzednich odsłonach serii. Nie ma tu miejsca na rewolucję, choć czytając opinie w sieci trudno oprzeć się wrażeniu, że niektórym taka kolej rzeczy odpowiada. I wiecie co? Wcale nam nie przeszkadza brak kampanii dla jednego gracza. Przez lata Call of Duty serwowało graczom w zasadzie to samo, w coraz krótszej formie. Martwi nas po prostu brak pomysłu twórców na tak kultową serię gier. Boli nas, że z pewnego rodzaju fenomenu Call of Duty stało się czymś co najwyżej poprawnym.
No cóż, podczas gdy podstawowa wersja Destiny 2 oferowała jeszcze całkiem niezłą zabawę, to już gorzej było z pierwszymi dwoma dodatkami do tej gry. Były one nieco nudne i powtarzalne, przez co zawiodły wielu graczy. W zeszłym miesiącu tytuł otrzymał swoje trzecie rozszerzenie, o podtytule Porzuceni. Przekonajcie się, czy jest ono powtórką z rozrywki, czy też wprowadza do Destiny 2 nową jakość.
Destiny 2 to strzelanina FPP za którą odpowiada studio Bungie Software. Jest ona kontynuacją gry, która pojawiła się na rynku w 2014 roku. Tytuł przeniósł nas w odległą przyszłość, do XXVIII wieku, w którym ludzkość próbuje odbudować swoją potęgę po niemalże całkowitej zagładzie.
W podstawowej wersji produkcji musieliśmy zmierzyć się ze złowrogim Czerwonym Legionem, który próbował przejąć kontrolę nad Podróżnikiem, odbierając Strażnikom ich moce. Po zażegnaniu kryzysu, w dodatku Klątwa Ozyrysa, otrzymaliśmy zadanie odnalezienia tytułowego Ozyrysa, który jako jedyny wiedział jak powstrzymać inwazję Veksów i pokonać nowego przeciwnika, Panoptesa. Kolejny dodatek, StrategOS (lepiej znany jako Warmind), zabrał nas na Marsa, gdzie musieliśmy pobudzić potężnego Rasputina – myślącą maszynę stworzoną w celu obrony ludzkości. W trzecim rozszerzeniu należy natomiast wybrać się do pozostałości tak zwanej Rafy, zlokalizowanej w pasie asteroidów między Marsem a Jowiszem. Tam, wraz z Caydem-6 musimy powstrzymać więzienny bunt.
Nowa jakość w Destiny 2
Akcja Destiny 2: Porzuceni rozpoczyna się prawdziwym hukiem. Jak można było zobaczyć na zwiastunach produkcji, podczas próby powstrzymania ucieczki z więzienia groźnych przestępców Cayde-6 ginie z ręki Uldrena Sova, brata nieżyjącej już królowej Przebudzonych. Co więcej, z więzienia wydostają się zbrodniarze zwani Baronami. Wbrew zakazowi, który został wydany przez Straż Przednią, my wybieramy się w pościg za przestępcami i na poszukiwania zemsty.
Jak można zauważyć już na samym początku, najnowszy dodatek do Destiny 2 zapewnia nam o wiele więcej emocji, niż poprzednie. Przez to o wiele łatwiej jest się w niego wciągnąć i czerpać przyjemność z zabawy w nim. Ale jak rozgrywka prezentuje się potem?
Nie zdradzając żadnych z elementów fabuły powiemy, że same misje, zarówno główne i poboczne, są dużo ciekawsze niż w poprzednich rozszerzeniach, choć i tutaj mamy do czynienia z pewną powtarzalnością. Wynika to jednak z tego, że w wielu z nich musimy złapać jednego z Baronów, którzy uciekli z więzienia. Na szczęście, przez to że każdy z nich został zaprojektowany nieco inaczej, nieco inaczej się ich tropi czy też z nimi walczy.
Cieszymy się niezmiernie, że po raz pierwszy od premiery podstawowej wersji Destiny 2, gra w końcu ma wyrazistego antagonistę. Uldren Sov jest bowiem postacią niezwykle intrygującą, której zamiary, przynajmniej początkowo, trudno jest zrozumieć. Dlatego też z wielką przyjemnością śledzi się jego poczynania, niezależnie od tego jak mroczne te by nie były. Wygląda na to, że Bungie w końcu ma dobrych scenarzystów.
Czy mamy jakieś zastrzeżenia względem fabuły Porzuconych? Szkoda jedynie, że była ona taka krótka. Oczywiście, w tym dodatku i tak przedstawiono o wiele dłuższą historię niż w poprzednich. Prezentowała się ona jednak tak ciekawie, że chciałoby się, aby ta nigdy się nie kończyła. Kto wie, czy w przyszłości gra otrzyma równie dobre rozszerzenia, które nie powtórzą błędów tych pierwszych.
CO PORZUCENI WNOSZĄ DO DESTINY 2
Nareszcie możemy lepiej poznać świat gry
Na dodatkową pochwałę Porzuceni zasługują ze względu na fakt, jak wiele przerywników filmowych można było w nich obejrzeć. Niezwykle wzbogacało to prezentowaną opowieść i pozwalało na dokładniejsze poznanie bohaterów jej opowieści – Uldrena Sova, Baronów, czy nawet postaci, w którą… wcielamy się my.
Oprócz przerywników filmowych fabułę dodatku i historię całego świata Destiny wzbogaciły także możliwe do znalezienia w grze książki, które w tym rozszerzeniu wprowadzono. Na coś takiego czekało wielu graczy. Nie są one zbyt długie, ale jest ich dość sporo, zatem na przeczytanie ich trzeba poświęcić co nieco czasu.
Oprawa audiowizualna jak zwykle nie zawodzi
Jeśli czymś Destiny 2 od zawsze zachwycało, to z pewnością swoją grafiką. Tak samo jest w przypadku porzuconych. Nie dość że bardzo ładnie wyglądają załączone cutscenki, świetnie prezentuje się nowa lokacja dostępna w grze. Mowa o Splątanym Brzegu, będącym częścią wspomnianej wcześniej Rafy. Jest to dość mroczne miejsce, w którym możemy nie tylko spotkać mnóstwo przeciwników, ale także zobaczyć ciekawe widoki. Uważajcie tylko na przepaście, w które bardzo łatwo wpaść.
Jeśli chodzi o muzykę stworzoną do rozszerzenia, jest ona bardzo miła dla ucha. Tam gdzie trzeba uspokaja, czy też zachęca do walki, ale przede wszystkim dobrze oddaje klimat porzuconych. Oby w kolejnych dodatkach było równie dobrze pod tym względem.
W Porzuconych jest co robić
Destiny 2 od początku swojego istnienia oferuje wiele trybów rozgrywki. Możemy w nim przechodzić kampanie fabularne, przemierzać świat, wykonując zadania poboczne, brać udział w Strike’ach, czy nawet Raidach. To wszystko możemy robić w towarzystwie znajomych czy też innych graczy. Dotychczas tylko jednak w miejscu zwanym Crucible mogliśmy się z innymi graczami mierzyć. Teraz opcji jest więcej.
Wraz z Porzuconymi w Destiny 2 pojawił się bowiem tryb rozgrywki o nazwie Gambit, który łączy elementy PVP i PVE. Musimy w nim pokonać szybciej niż przeciwna drużyna jak najwięcej przeciwników, aby być w stanie przyzwać pierwotne zło i je zabić. Raz na jakiś czas gracze mogą jednak co nieco przeszkadzać przeciwnej grupie, albo posyłając jej dodatkowych adwerszarzy, albo udając się osobiście do jej świata. W tym rybie gracze muszą napełniać bowiem banki energii, które przez tych dodatkowych adwersarzy są blokowane. Jeśli natomiast zabijemy członka przeciwnego zespołu, zgubi on zgromadzoną energię.
Ten tryb stał się w Porzuconych naszym ulubionym. Trudno zliczyć, ile razy braliśmy w nim udział. PVP i PVE jest w nim idealnie połączone, tak jak ich zalety. Daje on zatem ogromną frajdę i satysfakcję, tak jak przedmioty w nim zdobywane.
Musimy powiedzieć, że nie spodziewaliśmy się, iż Porzuceni okażą się tak dobrym rozszerzeniem. Interesująca i wciągająca fabuła, nowy tryb gry, który dobrze łączy PVP z PVE, antagonista, o którym chce się wiedzieć więcej – wszystko to sprawia, że ten dodatek wnosi do Destiny 2 o wiele więcej niż poprzednie. Jeśli Bungie w przyszłości znowu pójdzie w tym kierunku, być może przyszłość gry będzie się całkiem dobrze rysować. Właśnie na to liczymy!
Zebraliśmy dla Was solidną porcję recenzji sprzętu Lenovo Legion, które w ostatnim miesiącu ukazały się w sieci. Wśród nich mnóstwo testów nowości, m.in. testy nowych laptopów Lenovo Legion Y530 oraz Lenovo IdeaPad 330!
Urządzenia Lenovo Legion tworzymy z myślą o Was, graczach. Jesteśmy otwarci na Wasze sugestie i wsłuchujemy się w potrzeby zarówno e-sportowców, jak i początkujących graczy. W naszej ofercie znajdziecie komputery, laptopy dla graczy, ale także akcesoria – myszki, zestawy słuchawkowe, mechaniczne klawiatury dla graczy, a nawet podkładki.
Recenzje sprzętu Lenovo Legion regularnie pojawiają się w różnych miejscach sieci oraz w prasie drukowanej. Zastanawiacie się czy warto kupić laptopy i komputery Lenovo Legion? Być może poniższe testy pomogą Wam dokonać właściwego wyboru.
„Lenovo Legion Y530 to ciekawy, uniwersalny laptop, którego ze względu na kompaktową konstrukcję wykorzystywać można nie tylko do grania, ale także do pracy. Spodobał nam się jego niepozorny, elegancki wygląd, połączony z wydajnością pozwalającą na granie w najnowsze gry w co najmniej średnich ustawieniach graficznych. Wydajny (choć czasami głośny) układ chłodzenia, wygodna podświetlana klawiatura i szybki dysk SSD M.2 to kolejne zalety.”
„Mając z tyłu głowy cenę headsetu Lenovo Legion Stereo mój i Wasz werdykt odnoszący się do opłacalności zakupu powinien być prosty i przyjemny. Jakość dźwięku nie grzeje, ani nie chłodzi, aczkolwiek oferowane minimum jest wystarczające, by bez problemów oddawać się rozrywce tak długo, jak tylko chcemy. Słuchawki są wygodne w kontekście regulacji oraz poziomu nacisku na uszy i głowę. (…) za przyzwoitą cenę otrzymamy przyzwoity sprzęt audio i do grania i do słuchania.”
Zalety Lenovo Legion Stereo Headset według testującego:
„Ogólny werdykt jest dosyć prosty. Lenovo Legion Y530 to świetny sprzęt, który prezentuje się świetnie. Jak na laptopa, bardzo szybko reaguje – programy włączają się szybko, a wydajność nie spada nawet w ciężkich momentach podczas rozgrywki. Jak dla mnie jest tylko jeden problem – 15,6″ to trochę za mało dla komfortowej gry online. Mocne 9/10.”
„Lenovo IdeaPad 330-17ICH to bardzo przyzwoity zamiennik komputera stacjonarnego dla średnio- i trochę bardziej wymagającego użytkownika, który nie ma kieszeni wypchanej banknotami. Bardzo przyzwoita wydajność, niezły ekran i wygodna klawiatura czynią go dobrym stanowiskiem pracy i narzędziem do zabawy. Nie bez znaczenia dla pozytywnej oceny jest także rozsądna cena.”
Zalety Lenovo IdeaPad 330 według testującego:
Sześciordzeniowy, dwunastowątkowy procesor 8 generacji o bardzo dobrej wydajności
Przyzwoity SSD w standardzie NVMe
Grafika o wydajności wystarczającej do obsługi nowych gier
Nie ma wątpliwości, że tworzenie gier jest drogim przedsięwzięciem, zwłaszcza tych dużych. Tylko gry niezależne, i to tylko niektóre z nich, mogą pochwalić się rekordowo niskim budżetem. Dziś postanowiliśmy przyjrzeć się ich przeciwieństwu – grom z rekordowo wysokim budżetem. Poznajcie 10 produkcji, których powstanie wiązało się z niewyobrażalnymi wydatkami. Warto wspomnieć, że podane kwoty obejmują koszty marketingowe.
10. APB: All Points Bulletin
Całkowity koszt produkcji: 100 milionów dolarów
Całkowity koszt produkcji po inflacji: 112 milionów dolarów
W naszym artykule znalazło się zaledwie kilka gier, które są tak mało znane jak ta. To, że jej serwery nadal są otwarte można zawdzięczać tylko temu, że prawa do tytułu wykupiła firma K2 Network. W zasadzie, firma ta wskrzesiła APB po bankrupcji jej pierwotnego producenta i wydawcy – Reloaded Games. All Points Bulletin to gangsterska gra akcji zrealizowana w konwencji MMO. Nie jesteśmy pewni, czy chcecie ją uruchamiać.
9. RED DEAD REDEMPTION
Całkowity koszt produkcji: 100 milionów dolarów
Całkowity koszt produkcji po inflacji: 112 milionów dolarów
Ta przebojowa gra akcji studia Rockstar Games to w zasadzie „GTA na Dzikim Zachodzie”. Koncept ten przypadł do gustu wielu graczom, dzięki czemu tytuł dobrze przyjął się na rynku. Nie wiadomo, ile kosztował marketing związany z grą, ale na samą produkcję wydano 100 milionów dolarów. Ciekawe jak ta kwota prezentowałaby się, gdybyśmy poznali koszt marketingu. Jeszcze ciekawsze jest, jak będzie prezentował się budżet kontynuacji, która ma mieć premierę jeszcze w tym roku, a dokładniej mówiąc – w październiku.
8. MAX PAYNE 3
Całkowity koszt produkcji: 105 milionów dolarów
Całkowity koszt produkcji po inflacji: 112 milionów dolarów
Max Payne 3 to strzelanina z trzecioosobową perspektywą, która została stworzona przez Rockstar Studios i wydana przez Rockstar Games. Można było w niej po raz kolejny wcielić się w tytułowego protagonistę – Maxa Payne’a – detektywa, który postanowił własnoręcznie wymierzyć sprawiedliwość, gdy jego żona i córka zostały zamordowane. Budżet gry w rzeczywistości z pewnością był większy, jednak nie wiemy jak bardzo, ponieważ nigdy nie podano, ile wydano na reklamę tytułu. Podane wyżej kwoty dotyczą jedynie kosztów samej produkcji.
7. TOO HUMAN
Całkowity koszt produkcji: 100 milionów dolarów
Całkowity koszt produkcji po inflacji: 114 milionów dolarów
Niestety, nie zawsze wielki budżet jest równoznaczny z wielkim sukcesem po premierze. Tak było w przypadku gry Too Human, której większość z Was już zapewne nie pamięta. Too Human zadebiutowało w 2008 roku na konsolach Xbox 360. Choć była to gra dobra, posiadała ona poważne wady, takie jak nietypowe sterowanie czy długie animacje umierania, których nie można było pomijać. To doprowadziło do ogólnie słabej sprzedaży gry, a co z tym idzie – do poważnych strat finansowych, chociaż przez pierwszy rok miała ona się całkiem nieźle.
6. GRAND THEFT AUTO IV
Całkowity koszt produkcji: 100 milionów dolarów
Całkowity koszt produkcji po inflacji: 114 milionów dolarów
To nie ostatnie Grand Theft Auto, które znalazło się na liście, a więc i nie najdroższe. Zysk, jaki przyniosła gra jest jednak imponujący. Już w 24 godziny po premierze tytułu jego twórcy odnotowali przychód na poziomie 310 milionów dolarów. Nieźle, prawda? Szkoda, że nie wiadomo, jaka część wydatków została przeznaczona na produkcję gry, a jaka na marketing.
5. FINAL FANTASY VII
Całkowity koszt produkcji: 80 milionów dolarów
Całkowity koszt produkcji po inflacji: 122 miliony dolarów
Final Fantasy VII to zdaniem wielu ta część serii Final Fantasy, która odniosła największy sukces. Swego czasu była ona uznawana nawet za najlepszą grę ze wszystkich, jakie dotychczas powstały. Spośród poprzednich odsłon odróżnia się ona tym, że jest pierwszą, która została stworzona w trójwymiarze. Dotychczas sprzedano kilkanaście milionów jej egzemplarzy, a więc kwota włożona w produkcję gry z pewnością zwróciła się z nawiązką.
4. DESTINY
Całkowity koszt produkcji: 140 milionów dolarów
Całkowity koszt produkcji po inflacji: 145 milionów dolarów
Activision nie wydaje mało na swoje gry, o czym przekonacie się także w dalszej części tego artykułu. Jednym z przykładów tego wzorca jest Destiny, pierwsza część swojej serii, a więc przedstawiciel nowej marki. Między innymi za sprawą wielkiego budżetu o Destiny zrobiło się jednak głośno, co przyczyniło się, obok innych cech tej gry, do jej sukcesu. Sukces byłby zapewne jeszcze większy, gdyby tytuł ten pojawił się nie tylko na konsolach, ale i na komputerach osobistych, tak jak druga odsłona cyklu, która zadebiutowała w ubiegłym roku.
3. STAR WARS: THE OLD REPUBLIC
Całkowity koszt produkcji: ponad 200 milionów dolarów
Całkowity koszt produkcji po inflacji: ponad 218 milionów dolarów
Świetna grafika, gigantyczny świat, absolutnie każda postać w grze z podłożonym głosem – nic dziwnego, że to MMORPG stworzone przez BioWare aż tyle kosztowało. Wydatek się jednak opłacił. Przez długi czas trudno było znaleźć osoby, które narzekałyby na jakikolwiek aspekt rozgrywki. Niestety, z czasem popularność produkcji spadła, przez co ta musiała przejść na model biznesowy free to play. Mamy nadzieję jednak, że jej serwery nigdy nie zostaną zamknięte.
2. GRAND THEFT AUTO V
Całkowity koszt produkcji: 265 milionów dolarów
Całkowity koszt produkcji po inflacji: 278 milionów dolarów
Poza GTA IV na liście nie mogło zabraknąć GTA V. W tym przypadku wysoki budżet także został bardzo dobrze wykorzystany. Gra została świetnie oceniona zarówno przez krytyków, jak i przez pozostałych graczy. Sprzedała się ona także w ogromnej liczbie egzemplarzy. Nic dziwnego – lwią część budżetu, bo aż 128 milionów dolarów, poświęcono na cele marketingowe.
1. CALL OF DUTY: MODERN WARFARE 2
Całkowity koszt produkcji: 250 milionów dolarów
Całkowity koszt produkcji po inflacji: 285 milionów dolarów
Po sukcesie Call od Duty: Modern Warfare Activision miało wiarę w to, że odniesie go także kolejna część serii – Call of Duty: Modern Warfare 2. Dlatego też postanowiono przeznaczyć na produkcję i reklamę gry rekordowe w branży gamingowej pieniądze. W zasadzie, sam marketing kosztował tu 200 milionów dolarów. No cóż, teraz być może nawet to nie pomogłoby grze o konflikcie zbrojnym w przyszłości. Motyw ten się graczom zwyczajnie przejadł, podczas gdy na rynku królują gry osadzone w realiach pierwszej i drugiej wojny światowej.
Zebraliśmy dla Was solidną porcję recenzji sprzętu Lenovo Legion, które w ostatnim miesiącu ukazały się w sieci. Wśród nich mnóstwo testów nowości, m.in. testy nowych laptopów Lenovo Legion Y530 oraz Lenovo IdeaPad 330!
Urządzenia Lenovo Legion tworzymy z myślą o Was, graczach. Jesteśmy otwarci na Wasze sugestie i wsłuchujemy się w potrzeby zarówno e-sportowców, jak i początkujących graczy. W naszej ofercie znajdziecie komputery, laptopy dla graczy, ale także akcesoria – myszki, zestawy słuchawkowe, mechaniczne klawiatury dla graczy, a nawet podkładki.
Recenzje sprzętu Lenovo Legion regularnie pojawiają się w różnych miejscach sieci oraz w prasie drukowanej. Zastanawiacie się czy warto kupić laptopy i komputery Lenovo Legion? Być może poniższe testy pomogą Wam dokonać właściwego wyboru.
„Nowy laptop Lenovo Legion Y530 to krok w dobrą stronę. Producent należy pochwalić za decyzję odnośnie zmiany designu. Legion Y530 wygląda dojrzalej od poprzednika, a co najważniejsze jest znacznie lżejszy i mniejszy. Lenovo usprawniło układ chłodzenia (w zasadzie nieodczuwalny throttling procesora), zastosowało lepszą matrycę oraz przeniosło złącza do tyłu laptopa, co uprzyjemnia korzystanie z niego przy biurku. (…) Lenovo Legion Y530 jest odrobinkę droższy od poprzednika, ale… warto. Do maksymalnej oceny co nieco brakuje, ale jeśli szukacie laptopa do gier w dobrej cenie, to Legion Y530 jest urządzeniem, wkoło którego nie powinniście przechodzić obojętnie.”
„Jeśli miałabym powiedzieć o dwóch najcenniejszych cechach Lenovo Legion Y530 byłby to design oraz wydajność. Zbierając razem wszystkie za i przeciw muszę uczciwie przyznać, że osobiście poleciłabym ten model.”
„Jeśli nie przeszkadza nam słodki ciężar Y920 to pozostaje tylko kwestia zapłaty. Recenzowana konfiguracja nie należy do najtańszych, a raczej do jednej z najdroższych. W większości sklepów zobaczymy na rachunku około 9500 zł, więc jest o czym myśleć. Mam jednak wrażenie, że każda wydana złotówka ma swoje odzwierciedlenie w jakości wykonania i ogólnej wydajności. W grach nie brakuje klatek, matrycy kolorów do pięknego wyświetlania obrazu, a głośnikom nad wyraz przyzwoitego brzmienia. Jeśli chodzi o mnie, Lenovo Legion Y920 zapamiętam jako świetny laptop do grania we wszystko, co byczy się na dysku. I gdyby nie fakt, że procesor grzeje się jak na wakacjach w Egipcie, a przyciski noszą się ze zbyt wielkim luzem, to uznałbym laptop za swojego władcę, któremu składałbym niezliczone ofiary wyrażane w zdobytych fragach i punktach za wykonane misje.”
„Lenovo Legion Y Gaming Armored to świetny plecak dla ludzi lubiących dobrze wykonane rzeczy, posiadających dużo sprzętu komputerowego i rzeczy codziennego użytku. Jakość wykonania stoi na bardzo wysokim poziomie, komfort użytkowania jest taki, jakiego oczekuje się od plecaka wartego około 350 złotych – bardzo dobry. Świetnie chroni sprzęt, a i sam noszący zapewne przeżyłby przyjęcie strzału z mini atomówki w plecy (nie próbujcie tego w domu!).”
Zalety Lenovo Legion Y Gaming Armored według testującego:
„Mówiąc krótko, Lenovo Y Gaming Armored Backpack B8270 to naprawdę ciekawy, przemyślany i starannie wykonany plecak, w którym trudno doszukiwać się jakichkolwiek wad. Producent postawił na dobrej jakości wzmocnione materiały, a ich zastosowanie również jest bez zarzutu – w moim egzemplarzu nie udało mi się znaleźć żadnej luźnej, wystającej nitki, krzywego szwu, problematycznego zamka błyskawicznego czy innych niedociągnięć (a jeśli mamy czepiać się na siłę, to można wskazać na brak dodatkowego wzmocnienia czy nóżek na spodzie plecaka, które chroniłyby tę część przed zużyciem). Co więcej, dostajemy naprawdę duży wodoodporny plecak (zamki nie są dodatkowo zabezpieczone, więc lepiej nie kąpać się z plecakiem, ale deszcz nie jest mu straszny), który powinien bez problemu pomieścić największe nawet gamingowe „potwory„” i to z całym potrzebnym osprzętem i osobistymi drobiazgami, które możemy rozlokować w wielu dostępnych kieszeniach.”
Zalety Lenovo Legion Y Gaming Armored według testującego:
zastosowane materiały
solidne wykonanie
mnogość dedykowanych kieszeni
duża pojemność
wzornictwo
komfort użytkowania
zabezpieczenie przed deszczem
6. Ziemniak – PRACA NA LAPTOPIE GAMINGOWYM? – Lenovo Legion Y520
